Van Nederland naar Kopenhagen: ben je al een beetje ingeburgerd?

In mijn vorige blog vertelde ik over ons vertrek en over het opbouwen van een sociaal netwerk.

Naast het opbouwen van een sociaal netwerk, vulden mijn dagen zich met de gewone dagelijkse dingen. Het ontdekken van je nieuwe leven kost tijd. Alles is anders, geen routine is hetzelfde gebleven. In de supermarkt is alles onleesbaar, hoewel Deens nog enigszins herkenbaar is voor een Nederlander, verkopen ze andere producten en begrijp je geen snars van wat de caissière zegt. Dus ‘even’ boodschappen doen, duurt in het begin eeuwig. Daarnaast moet je letterlijk de weg zoeken in je woonplaats en ook een bankrekening openen of een afspraak bij de tandarts maken, kost extra tijd omdat je de taal niet spreekt en niet weet waar je moet zoeken. Gelukkig gaat dat inmiddels een stuk makkelijker.

Bijna constant een vakantiegevoel

We wonen er nu een jaar en ik kan zeggen dat we hier heerlijk wonen. De tijd is echt voorbij gevlogen en ik kan niet geloven dat we alweer aan een nieuw schooljaar zijn begonnen. Dat betekent dus dat het goed gaat! De kinderen zitten echt op hun plek. Zij vinden school leuker dan in Nederland, ze hebben fijne vrienden gemaakt, voetballen en turnen bij een toffe (Deense) vereniging en zijn blij in ons huis. Joep heeft het naar zijn zin op zijn werk. Heeft zijn handen vol omdat er toch wel wat verschil in (werk-)cultuur is, ondanks dat Nederland en Denemarken best veel op elkaar lijken. En zelf ben ik ook blij. Ik geniet van de nieuwe omgeving waarin we binnen een poep en een scheet óf midden in het bruisende Kopenhagen staan óf midden in de natuur zijn. Ik heb bijna constant het gevoel op vakantie te zijn en dat is heerlijk. 

Er wordt vaak gevraagd ‘Ben je al een beetje ingeburgerd?’ Ja, ik heb buitenlandse vrienden gemaakt en ja ik volg Deense les, maar deze vraag moet ik toch echt met ‘nee’ antwoorden. Ik heb, behalve smørrebrød, nog niet veel van de Deense keuken geproefd, ik heb geen echt-Deense vrienden, we vieren nog steeds Sinterklaas en met oud&nieuw stond ik hier oliebollen te bakken. En dat is ok! Ik kan tegelijkertijd een nieuw leven beleven met alle uitdagingen, kansen en belevenissen die daarbij horen, als ook vasthouden aan tradities, gewoontes en dingen die me thuis doen voelen. En zo is het ook hoe ik het voel. Ik heb eigenlijk het idee dat ik twee levens naast elkaar heb die naadloos in elkaar overlopen. Ik heb veel contact met familie en vrienden in Nederland, we krijgen veel bezoek en daarnaast heb ik het super leuk met onze vrienden hier. En dat is eigenlijk alles waar ik op had gehoopt!

Ik mis de HEMA

Mis ik dan niks? Zeker weten van wel. Soms mis ik vrienden of familie, zeker op momenten die er toe doen. Maar door facetime hebben we veel contact en door de vele bezoeken hier of onze bezoekjes aan Nederland, zie ik iedereen best wel vaak en valt het missen me 100% mee. 

Het gekke is dat ik echt andere dingen mis dan dat ik vooraf had gedacht. Ik mis bijvoorbeeld echt de Nederlandse supermarkt. Albert Heijn, Hoogvliet, maakt niet uit, dat is een walhalla als ik dan weer even in Nederland ben. Ik mis de (kinder)verjaardagen waar de weekenden in Nederland soms iets te vol mee kunnen zitten. Ik hou daarvan en denk soms wel eens, waren we maar even terug. Ook mis ik de bekendheid in mijn eigen dorp. Dus 10 keer hoi zeggen als ik in het winkelcentrum loop (lang leve het werken als docent in je eigen woonplaats) of zonder moeite de weg weten als er een straat is afgesloten. Ik mis mijn keuken en badkamer, die zijn echt geweldig in vergelijking met die van hier. En ik mis de HEMA. Maar allemaal geen dingen om nu voor terug te verhuizen, dat komt later wel weer. 

En soms vind ik de Denen (lekker alles over een kam) ook gewoon even stom. Stomme regeltjes (een kind ouder dan 7 mag niet achterop je fiets en je moet echt overal je parkeerschijf gebruiken om een boete te voorkomen, ook op zondagavond op een verlaten industrieterrein), stugge mensen (die weinig gedag zeggen) en langzame post (een kaart doet er 1,5 week over). Maar dat voel ik dan maar heel even en daarna ga ik weer verder met mijn fijne leven hier. 

Trots op mijn wereldburgers

Zou ik het aanraden om (tijdelijk) te emigreren? Jazeker! Ik kan niet voor andere mensen spreken en niet ieder gezin is hetzelfde, maar ik ervaar dit echt als een toevoeging in ons leven. Onze kinderen leren zoveel meer dan alleen de (ook belangrijke) dingen uit een lesboek. Ze maken kennis met andere culturen, maken continu contact en vriendschappen met nieuwe mensen, leren omgaan met tegenslag, spreken niet normaal goed Engels en groeien (letterlijk en figuurlijk) als een malle. Zij worden echt gevormd tot wereldburger en dat vind ik fantastisch. Waar ik vooraf dacht ‘Wat doe je je kinderen aan’, denk ik nu ‘Wat hebben wij onze kinderen toch een toffe kans kunnen geven’. En daar ben ik heel dankbaar voor. 

Groetjes,
Lisette