De nachtmerries van mijn kinderen jagen mij de stuipen op mijn lijf

Het is maar een fase.
En ook de nachtmerries blijken in fases te komen. Tijden was het stil, maar de laatste tijd duiken ze weer op. En altijd onverwacht. Naarmate de kinderen ouder worden, hoe erger de nachtmerries worden. Om heel eerlijk te zijn…ze jagen mij geregeld de stuipen op mijn lijf. Het ouderschap; het blijft steeds uitdagingen op je gooien.

De onschuldige nachten met kleine kinderen

Ik kan het mij nog goed herinneren. We hoeven maar een aantal jaren terug in de tijd te gaan. Ze waren nog wat kleiner en gingen nog op een schappelijke tijd naar bed. Het was de fase in het ouderschap waarin zij uiterlijk om 20.00 uur in bed lagen en wij nog konden genieten van onze eigen avond. Dan weet je dat alvast, die eigen avond die ga je ook kwijt raken. Inmiddels smeken wij ze in het weekend om naar bed te gaan. Zij kunnen gemakkelijk nog door terwijl wij dan al 3 keer in slaap gesukkeld zijn.

Ik dwaal af…

Terug dus naar die periode. Lekker op de bank met een kop dampende koffie. Lievelings Netflix serie bingwatchen. De hele avond nog voor ons.
En dan ineens…blote voetjes op de trap….gestommel…. en in de huiskamer zo’n kleine, warme, snikkende hummel…. Wakker geworden door een nachtmerrie. Bang voor dinosaurussen of monsters in hun kamer. Ach hoe cute.

Van dinosaurussen tot pubers: Het veranderende slaappatroon

Dit was nog snel op te lossen. Lekker even op schoot bij papa of mama. Een aai over de bol. Een paar slokjes water drinken en dan samen naar boven. Grondige kamerinspectie, heerlijk instoppen, een dikke kus en dan viel die kleine kruimel zo weer in slaap. Geen vuiltje meer aan de lucht. Het ouderschap was een eitje.

De onverwachte terugkeer van nachtmerries

Maar dan 2024.
Waar die kleine kruimels inmiddels zijn opgedroogd tot pubers. De dinosaurussen al jaren verstopt liggen in een speelgoedmand. Ze bang zijn voor inbrekers en de dood.
De fase waarin de avonden dus volledig opgeëist worden door dit vrolijke duo. De koffie altijd lauw gedronken wordt. En zij graag hun ouders naar bed brengen i.p.v. wij de kinderen.
In deze fase krijgen we te maken met nachtmerries van een heel ander kaliber. En ben ik zelf als de dood voor deze nachtmerries over de dood.

Nachtmerries over de dood: Een nieuwe uitdaging

Want een grote puber middenin de nacht naast mijn bed, in pyjama en met knuffel, met een betraand gezicht en zo angstig….dat doet iets met mij. Dat gaat mij niet in de koude kleren zitten. En wat kan ik zeggen? Die dinosaurussen kon ik mooi wegtoveren. Ze bestaan niet alleen maar in films en boekjes, maar de dood. Je wilt er niet bij stilstaan, maar hij hoort helaas ook bij het leven. Maar ik wil haar er nog steeds graag van weghouden.

Troostende momenten in het holst van de nacht

En dus trek ik haar warme lijf tegen mij aan. Kus haar blonde haren. Praat met haar. Stel haar gerust en beantwoord al haar vragen. Tot ze weer rustig is en haar oogleden zwaar worden. Vervolgens beloof ik haar 110 te worden en zij belooft mij hetzelfde. Deze nachtmerrie is weer voorbij.
Zij slaapt, maar ik lig nog tijden wakker. Neem mij voor om nog meer te genieten en nog meer mooie herinneringen te maken.

En stiekem verlang ik heel even naar de dinosaurussenfase. Hoe gemakkelijk was het toen? In die fase konden we nog alles fiksen. Was alles op te lossen met een zoen. Waren we helden, want we joegen alle monsters weg.
En hadden we de hele avond nog tijd voor hete koffie.

Liefs,
Rachèl