Diagnose; onvruchtbaar! En dan…..?

Merith kreeg deze uitslag te horen. Een flinke klap om te verwerken, want zo had zij haar toekomstplaatje niet in gedachten… Ik mocht haar vragen stellen.Lees hier haar openhartige verhaal.

• Hoelang bestaat je kinderwens al ?Eigenlijk al heel lang. Als kind zijnde speel je altijd ‘vadertje en moedertje’ toch ? Als iemand mij vroeg wat ik wilde worden zei ik dan ook altijd; ” ik wil moeder worden”, kinderlogica zal je denken.Maar toen Martijn en ik elkaar leerden kennen hadden we het vaak over ‘later’ , wat als…. Wat als we later toch een gezinnetje hadden. Hoe zou dat er uit zien? Maar ook de vraag; wat als we geen kindertjes mogen krijgen ?Ik zei altijd; “nou laten we daar maar niet te veel aan denken want dat lijkt me verschrikkelijk om zoiets definitief te horen”. We droomden maar gewoon verder. Maakten ook trouwplannen , en zijn uiteindelijk op 30 mei 2013 getrouwd.We hadden een hele mooie dag samen en zo stapten we ons ‘Toekomst’ plaatje in . 

• Hoe snel kwam je er achter dat je geen eigen kindje zou krijgen? Heb je lang in het medisch circuit gezeten?

Medisch circuit kan ik het niet echt noemen bij ons. Wij zijn in zo’n  sneltreinvaart er achter gekomen dat het bij ons niet goed zat .Toen we het medische circuit instapten,  wisten we na 2 maanden al dat het voor ons definitief er niet in zat. Dus dat is heel snel. Je krijgt haast geen tijd om adem te halen …Mede doordat ik het zo snel wist heb ik vooral het idee gehad dat het over iemand anders ging. De klap kwam bij mij dan ook echt pas 4 à 5 maanden later. Daarna heb ik een jaar aan mezelf gewerkt , om er achter te komen wat wij nou ook echt wilden. Ook omdat je toekomst plaatje zo ineens word weggevaagd.Maar het is me gelukt! Ik kreeg van mijn werk ook de tijd en de ruimte om aan mezelf te werken , en daar ben ik ze dan ook heel dankbaar voor !!

• Wanneer kwam het besluit om tot adoptie over te gaan? Heel raar, maar we hadden het er in onze verkeringstijd al over. Stel dat kinderen krijgen er voor ons nou niet in zit , dan lijkt het ons zo mooi om iets te betekenen voor andere kindertjes die geen vader of moeder hebben, maar die dat zeer zeker wel verdienen!Zo is het balletje gaan rollen;  na het horen van het definitieve bericht.Martijn was er heel stellig in , en die zei al gelijk tegen me: ” zullen we niet nog eens goed nadenken over adoptie”. En daar heb je je tijd voor nodig , want zoiets doe je niet zomaar.1 : het duurt onwijs lang2 : het brengt ook zeker de nodige kosten met zich mee.3 : hoe kom je door die wachttijd heen .Veel vragen dus die ons bezig hielden.

• Waar vond je informatie over de adoptie procedure?

In onze omgeving leerden we steeds meer mensen kennen die al een adoptie kindje hadden of die nog op de wachtlijst stonden. Dus zo zijn we aan onze informatie gekomen. Ik ben  wel eens bij iemand thuis geweest om er over te praten en zijn we samen ook nog eens naar een stel geweest om er samen eens over te praten.Toen kwam het besluit dat we ons aan gingen melden. Dit was vorig jaar eind augustus.Met dat we de brief gingen posten , voelden wij ons heus ‘zwanger’! Heel bijzonder.

• Hoe hou je jezelf staande in dit langdurende proces. Hoe bewaar je je geduld?

Zoals ik net vertelde zijn we net een jaar bezig. Voor de adoptie procedure zetten ze een tijd weg van 5 jaar. Nog 4 jaar te gaan dus…Wij houden onszelf staande door positief te blijven en overal ook het positieve van in te zien. Zo zijn we allebei dol op kinderen en er komen hier dan ook genoeg kinderen over de vloer.Binnenkort hopen we zelfs op vakantie te gaan met 2 nichtjes van 4 jaar. Heerlijk we kijken er echt naar uit !Verder proberen we in de dagelijkse drukte ook echt tijd voor elkaar vrij te maken. Samen een nachtje weg  gaan en lekker te gaan uit eten. En dit proberen we echt met regelmaat te doen. Zo spreek je elkaar ook weer eens even goed.

• Heb je veel steun aan je partner. Of vind je juist steun bij vriendinnen?

Martijn en ik kunnen onwijs goed praten samen. Al blijf ik er wel bij;  mannen staan anders in het leven dan de vrouw. Vrouwen hebben ook nog iets in hun lijf wat hormonen heet ???! En chapeau voor Martijn, die kan daar heel goed mee overweg! Ikzelf kan ook goed praten met vriendinnen. Ben zelf heel open in het kinderloos zijn en dat maakt het ook wel een stukje makkelijker voor de tegenpartij.Mijn beste vriendin is bijna uitgerekend , en daar kijk ik ook echt enorm naar uit! Zij gaat zelf met dit onderwerp gelukkig ook heel nuchter om. Vindt het soms wel moeilijk, omdat ze het nooit zal begrijpen wat kinderloos zijn toch werkelijk inhoud , maar door veel te praten komen we er vaak samen wel uit.Verder zijn er nog 5 meiden in mijn naaste omgeving zwanger. Ik geniet hier enorm van en kijk naar alle kleintjes uit !

• Hoe bereid je je voor op de komst van een kindje ?

Door er veel over te praten , en het er nu toch al bij te betrekken in je leven.Verder staan we nu nog even stil in de procedure. We hopen volgend jaar te starten met de verplichte cursus. Dit zullen 5 dagen zijn en daarna zullen de volgende stappen komen.

Ik blijf jullie zo nu en dan op de hoogte houden over het reilen en zeilen omtrent de adoptieprocedure en de mega spannende achtbaan waarin wij zitten. Leuk als je ons verhaal volgt. Liefs,Merith

​Hoi ik ben Merith. Ik ben 22 jaar en al meer dan 3 jaar gelukkig getrouwd met Martijn. Martijn is 28 en is de liefde van mijn leven. Samen zijn we erg gelukkig met elkaar. We wonen in Zuid-Holland, vlakbij Rotterdam. Ik werk fulltime in de zorg. Bij dementerende ouderen. Dit vind ik erg dankbaar werk. Martijn is interieurbouwer van beroep. Hij maakt veel meubels wat overigens ook heel handig is voor mezelf!

Enter your text here…