Vandaag laat ik het gaan!

Ik zucht bij het gaan van de wekker, gooi me theatraal nog eens om, kuch, vloek, kreun (op een verre van sexy manier ;)) en druk hem vervolgens geïrriteerd uit.

Mama!! Ik ben wakker! Een uber schattig 6 jarige stemmetje dat vrij snel daarna wordt overmeesterd door K3 liedjes uit de i-pad en een wel heel doordringende poepgeur van bijna 2 jarige.

Ik smeer half slapend broodjes, vul een beker sap, snij komkommers in identieke plakjes omdat ze anders ‘niet te eten’ zijn en schrijf briefjes wat ik allemaal niet mag vergeten. En als we samen aan de tafel zitten, drink ik mijn koffie alsof het een verlossing is. ……Knipper licht autistisch met mijn ogen als de kleinste boef van het huis zijn melk over de tafel uitstrooit. Knotjes, vlechtjes, roze sokken, nee staartjes, witte sokken, blauwe broek…..Elke dag, het is een wonder dat we elke dag op tijd op school zijn. Als ik haar zie huppelen streel ik zachtjes over mijn eigen hart.

Doorgedraaid door wasjes, vloek ik bij weer een volle vaatwasser, die altijd vieze vloer en vettige ramen. ‘Het is ware kunst’ die kinderhandjes op de keukenkastjes.

Soms, (lees: best vaak) kijk ik stoïcijns 10 minuten naar buiten en vergeet ik alles.Hoor ik even geen ‘maaaamaaaaa’.Hunker ik om 11 uur s’ochtens naar een glas wijn,.. en dat zelfs als het dinsdag is.Doe ik alsof ik ze s’nachts niet hoor, ben ik vergeten ze fruit te geven, geef ik toch nog een snoepje zodat het even stil is, let ik niet goed op met tanden poetsen, knaagt de kleinste op een verdwaalt schuursponsje terwijl mevrouwtje turnoefeningen doet op de bank en met haar modder schoenen tegen de witte muur aan leunt en voor de 6de keer een beker ranja morst.

Oke, dat glas wijn drink ik toch stiekem voor het eten,…. En ja, ik rook, omdat ik dan even buiten kan ontsnappen. S’avonds, als alles stil is in huis, zie ik het to do briefje liggen en moffel ik het snel weg omdat ik het toch weer allemaal vergeten ben. Ach, vandaag heb ik besloten dat erkennen al heel verlossend is.

Dus dat Nijntje koekje, dat fijne krakende baby beschuitje wat nu in 1000 stukjes verdeelt in de nerven van de net geschrobde eikenvloer zijn eigen feestje viert?DAT koekje, laat ik vandaag lekker liggen.Sterker nog, ik ga er zo met mijn mama billen op zitten en kijk hoe onze deugnieten stralen als ze voor de zoveelste keer een tent van de witte gordijnen hebben gemaakt.

Want vandaag, vandaag laat ik het gaan! Liefs,Saskia

Processed with MOLDIV

Ik ben Sas, een Limburgse mama van 34, verloofd met de knapste zelfstandige dakdekker van het land () en dolgelukkig wonende in een krakend jaren dertig huis waar beide kinderkamers zijn gevuld met 2 energieslurpende maar bloedmooie mensjes, genaamd mijn kindjes.  Schrijven is voor mij als yoga, maar dan zonder die ‘per ongeluk’ ontsnapte scheetjes.

En voor jou, de lezer; Lees mijn mama waanzin wel met een vette knipoog, want dat is zoals ik ben: een tikkeltje sarcastisch, bijdehand maar vol met liefde voor de liefdes om mij heen:  ‘omdat het leven al serieus genoeg is’