Het is tijd om stil te staan

Ken je dat gevoel, alsof je in een sneltrein zit? Een sneltrein waarbij de omgeving aan je voorbij flitst als je piekerend uit het raam staart. Op het moment dat je kunt uitstappen, zoek je zo snel mogelijk een nieuwe trein om weer in te stappen. Weer flitst de omgeving aan je voorbij en voordat je het weet ben je een jaar verder. Nog steeds onderweg, reisdoel onbekend, maar je bent ieder station gepasseerd zonder er echt te zijn.

Het wordt zo vaak gezegd; Wat vliegt de tijd! Is het de tijd die vliegt, of ben ik het, omdat ik niet bewust stilsta bij wat er NU gebeurt? Nog even snel de was in de droger, de vaatwasser moet nog uitgeruimd worden en tussendoor poets ik de schoenen van de kinderen. O ja, de kinderen, die zitten ondertussen op de bank en kijken hopelijk stilletjes hun favoriete filmpje (voor de twintigste keer).

Ik was bij een vriendin op bezoek en zag haar volwassen kinderen de deur in en weer uit rennen. Even eten, douchen en weer door. Dit aanschouwend en wetend dat mijn jongste nog met een pamper om door het leven waggelt, besef ik dat het tijd is om stil te staan. Ik betrap me erop dat ik meer bezig ben met het verzorgen van de kinderen en het managen van het huishouden, dan dat ik NU geniet van hun aanwezigheid. De aandacht die ze NU van me vragen wil ik hen geven, want voordat ik het in de gaten heb hoor ik mezelf zeggen; wat vliegt de tijd!

Mooi zo’n bewustwording, en dan?Om te beginnen gaat mijn telefoon op stil als ik met de kinderen ben. Terwijl deze actie mij bewust maakt van mijn (ik-kijk-alleen-of-ik-iets-gemist-heb) verslaving, weet ik mezelf te bedwingen. Ook de was en de overige huishoudelijke taken laat ik voor wat het is. Vervolgens neem ik me voor om op een gezellige manier de kinderen naar bed te brengen. Ik neem de oudste op mijn rug en beklim al hinnikend de trap. Papa volgt met de jongste op zijn rug en we worden al snel beloond met lachende gezichtjes en vrolijke geluidjes.

Als beide kinderen in dromenland zijn aangekomen, ploffen mijn man en ik neer op de bank. Oeps, dat gaat NU niet, want mijn drang om het huishouden op orde te hebben krijgt NU de overhand. Tevreden beweeg ik mezelf richting de wasmachine en denk; morgen is weer een nieuwe dag om op het eerste station uit te stappen en er te zijn.Liefs,Angela