Je kent misschien dat schema wel voor het stellen van prioriteiten; onbelangrijk/niet urgent, onbelangrijk/urgent, belangrijk/niet urgent en belangrijk/urgent. De prioriteitenmatrix van Eisenhower, die bedoel ik! Ik kreeg ‘m meerdere keren voor mijn neus.
De praktijk blijkt weerbarstiger dan de theorie. Dat is in ieder geval mijn conclusie. Want man, man, man….. wat besteed ik veel tijd aan onbelangrijke en niet urgente dingen. Althans, voor heel veel mensen zijn die dingen onbelangrijk en niet urgent. Dat hele ‘belangrijk’ is natuurlijk ook een enorm subjectief begrip. Ik vind iedere week een schoon bed belangrijk, terwijl een ander eens per maand ook prima vindt. Bij mij is het belangrijk en urgent om iedere week dat beddengoed eraf te halen en te wassen (en om het bed weer op te maken). Bij die ander kost dat slechts eens per maand tijd.
In tijden waar ziekte en eindigheid van het leven een rol speelt, lijken we vaak veel beter te realiseren wat écht belangrijk en urgent is. En nee, een schoon bed is dan een stuk minder belangrijk. Laat staan urgent. Een lieve vriendin werd onlangs geconfronteerd met een ernstig ziek familielid. Genezing lijkt onmogelijk. Van de een op de andere dag worden zij geconfronteerd met de laatste levensfase…..
In een gesprek met haar over hoe het ging, vertelde ze over het opstellen van een bezoekschema. Er kwam namelijk heel veel visite in het ziekenhuis en dat liep wel een beetje uit de hand. Maar ja; iedereen wil hem graag (zoveel mogelijk) zien en spreken. Familie, vrienden, collega’s, bekenden…….
Ik stelde haar daarop de vragen: “Wie wil hij het liefste om zich heen? Met wie wil hij zijn tijd besteden?” Dát is op dit moment belangrijk én urgent.
In veel situaties doen we wat anderen van ons verwachten of waar zij blij van worden wanneer we dat doen. Zeker als het familie betreft. Want, iedere week op bezoek bij opa en oma; dat is het minste wat je kunt doen, toch? Je ouders uitnodigen voor het kerstdiner; natuurlijk. Het klinkt misschien hard, maar familieleden zijn niet altijd de mensen met wie we momenten willen delen. Familie (inclusief schoonfamilie) heb je niet zelf gekozen. Voor de een is familie heel dierbaar en waardevol. Voor de ander is het een noodzakelijk kwaad. Toch ‘verwachten’ we dat familie voorgaat bij belangrijke en urgente gebeurtenissen. Dat vind ik b*#%*#$t.
Stel jij hebt nog een maand te leven en je mag tien mensen kiezen met wie je deze maand doorbrengt. Wie kies jij?
Belangrijk en urgent zijn de dingen en mensen die jij waardevol vindt. Vaak wachten we te lang om van die waardevolle dingen/momenten/mensen te genieten. Laten we niet wachten tot het belangrijk én urgent wordt. Laten we nu zoveel mogelijk genieten van alles wat ons dierbaar is……. Groeten,
Gaby
( Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige. Geboren en getogen in Oldenzaal (Overijssel), gestudeerd in Groningen en nu woonachtig in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier).
Misschien vind je dit ook interessant
Keerpunt in je leven: Hoe ik mijn droombaan vond en hoe jij dat ook kunt
Als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, dan…
Van Nederland naar Kopenhagen: ben je al een beetje ingeburgerd?
In mijn vorige blog vertelde ik over ons vertrek en…
Dit bericht heeft 0 reacties