De bevalling!

Hallo allemaal, hier is ie dan! Mijn blog over de bevalling. In het blog hiervoor vertelde ik jullie dat ik in spanning zat te wachten. De laatste loodjes pakten iets anders uit dan ik had verwacht.

De bevalling

Het was vijftien juni toen ik te horen kreeg dat mijn onderdruk al een paar dagen te hoog was, waardoor ze besloten mijn bevalling in te leiden. “Komt u zondag zeventien juni maar terug, dan plaatsen we u een ballonnetje en dan wachten we rustig af”. Mijn zus vergezelde mijn verblijf in het ziekenhuis, hoe lang het ook ging duren. Dat was voor mij een hele geruststelling, want ik was bloednerveus. Wat ging er op me afkomen? En dan nog eens al die verschillende mensen aan mijn bed en aan mijn lijf.

Na de eerste nacht en de constatering dat de ballon zijn werk nog niet had gedaan, werden me die dag drie keer tabletten toegediend. Ook deze ‘baby-ontwaak-en-kom-eens- naar-beneden-tabletten’ hadden niet het gewenste resultaat. “Gaat u maar slapen dan zien we morgenvroeg weer verder”. Mijn zus nam weer plaats op de zeer harde slaapbank en we hoopten beide deze nacht beter te slapen dan de nacht ervoor.

Een nieuwe dag brak aan! Of je het wilde of niet, want om 6:15 werden we weer wakker gemaakt. Zou er in de nacht voldoende ontsluiting zijn ontstaan om de vliezen te breken? Het antwoord kwam al snel nadat de zoveelste verloskundige me onderzocht had. “Nee, dus u krijgt vandaag weer tabletten toegediend, maar dit keer vaginaal en dan wachten we weer af. Mocht dit niets doen, dan mag u misschien vanavond of morgen een dag naar huis”. NAAR HUIS? Hoorde ik dat goed?

Zwaar teleurgesteld onderging ik alles wat van me verwacht werd. Ondertussen maakten mijn zus en ik al het achtendertigste rondje over de parkeerplaats. Even een korte wandeling om de tijd te vullen en weer terug naar dat bed. Aan de ctg en holladiejee door naar de volgende ronde. Nadat alle drie de rondes met tabletten waren gepasseerd, maakten we onze laatste wandeling voordat we gingen slapen. Ik was moe en niet alleen van het wandelen.

Pats! Net voordat ik wilde gaan slapen werden de krampen heviger en braken om 23:15 de vliezen. Al heel snel volgden de weeën elkaar op en om 0:45 kreeg ik de meest goddelijke toediening die ik me had kunnen wensen: de ruggenprik! Ondanks dat ik een dik uur later al volledige ontsluiting had, heeft het nog drie uur geduurd voordat ik mocht gaan persen. Ik zal jullie alle ellende die daarmee gepaard ging besparen.

Om 5:35 op woensdag twintig juni is hij geboren; Liam Jace Davi Quadvlieg. Ik was bewust maar ook niet. Wat was er allemaal gebeurd? Mijn zus en tante stonden huilend naast me en zeiden; “kijk eens hoe mooi hij is”. Het duurde een moment voordat ik het door had.

Mijn aller diepste wens was uitgekomen, ik was moeder geworden!
En nu na al die jaren, heb ik hem in mijn armen. Wat een geweldig gevoel, hoe onwerkelijk het nog steeds is.

Liefs,
Bianca