Schat, blijf je altijd huppelen?!

Vandaag is een studiedag. We kunnen de week dus rustig opstarten. We hoeven niet te haasten en we zouden zelfs even lekker kunnen uitslapen. Het zou kunnen…
Helaas pindakaas voor mij heeft mijn nageslacht echt geen idee wat uitslapen is. En hebben zij geen besef dat je dus ook best een keer later dan 07.00 uur wakker ZOU kunnen worden.
Niks aan te doen. Vandaag geen stress. Lekker rustig aan.
Vandaag geeft het niks dat ze 3 kwartier doen over 1 sneetje brood. Ze kleden zichzelf aan en die keuze is niet al te best… Ik laat het gaan. Ja hoor liefie doe maar lekker je zachte jogging broek aan. Mama is in de relaxmodus en ik ben vastberaden dit gevoel vast te houden. Mission impossible natuurlijk, maar deze ochtend geloof ik er ook echt in.
De jongste (die sloeber in de joggingbroek) wil ook geen gel in zijn haar en ook dat vind ik helemaal oké.
F*ck it. Vandaag heb ik even geen zin om te strijden.

Na de relaxte ochtend is het lunchtijd. De liefjes willen graag op de grond eten in hun zelfgebouwde hut. Met mij. Ik vouw mijn benen achter mijn oren en zit de lunch helemaal uit. Krom gebogen, maar wat een gezelligheid.
Daarna vertrekken we naar de bibliotheek om nieuwe leesboekjes  uit te zoeken.

In de auto vuurt de jongste in 10 minuten tijd 839 vragen op mij af:

Over de bieb en de apotheek.
Of dat bij de dokter is of in het ziekenhuis?
Wat is een apotheek eigenlijk?
Waarom moet je daar naar toe?
Duurt dat dan lang?
Gaan we eerst naar de bieb of eerst naar de apotheek?
Mam als je dood bent en je ligt in de kist zijn je ogen dan open of dicht… (slik)
En als je naar de hemel gaat zijn je ogen dan wel open?
Mama hoe weet jij dat?
Maar ik ga nog lang niet dood hoor.
Toch mam?
Hoeveel boekjes mag ik bij de bieb?
Mam weet je wel hoe je moet rijden?
Mam de hut laten we wel nog even staan tot papa thuis is!
Dat mag toch wel mam. Of niet. Mag het nou mam?
Hoe laat is hij thuis…..?
Wanneer vieren we nou mijn partijtje?

( Zucht )

Mijn kleine kletsmajoor.
Aangekomen bij de bieb vraag ik hem of hij nu alsjeblieft even 5 minuten zijn mond wil houden.
“Is goed mam. Ik ben wel even stil. Je wordt er zeker moe van mam…”

Huppelend gaat hij bij me vandaan om als een dartel konijntje de bibliotheek in te springen. Ik loop er achteraan en observeer dat blije kuiken van mij. Trots als een pauw ben ik dat hij zo bewust is van de wereld. Dat hij alles in zich opzuigt en alles wil weten van de hoed tot de rand. Hij heeft zo veel interesses en staat open voor alles wat hij ziet. En wil ALLES weten.
Mijn moederhart vult zich met trots en warmte.
Mijn zoon, mijn kind, mijn trots.
Al word ik soms doodmoe van jou… blijf jij maar vragen vuren. Blijf maar nieuwsgierig en zet je zintuigen op scherp.
En blijf alsjeblieft, voor altijd, huppelen door dit leven!

Liefs,
Mama (Rachèl)