Van 1 naar 2 kinderen.

​

Als zwangere vrouw word je een soort van publiekelijk bezit en word je overspoeld met opmerkingen en zogenaamde “ goede adviezen” van de echte kenners uit je omgeving.

Zij die al mama zijn….

Deze groep soortgenoten lijkt er enorm veel plezier aan te beleven om zo,n nieuwe, mama to be, eens van goed advies te voorzien. Je hoeft eigenlijk je hele zwangerschap niet in de spiegel te kijken, want ook hoe je er uit ziet wordt door deze groep vrouwen tot in detail met je besproken:

Meid wat een buiiiikkkkkkkkk! Nou je kunt wel zien dat je zwanger bent hè….

Nou , nou, je houdt zeker wel vocht vast hè…

Smeer je wel goed??Ja ook je gezicht hoor, die vlekken gaan anders nooit meer weg.

Zit je wel op cursus, want het doet echt VER-SCHRIK-KE-LIJK veel pijn hoor zo’n bevalling.

Ik weet niet wat dat is, waarom “wij”vrouwen elkaar van dit soort ellendige adviezen moeten voorzien. Er zijn genoeg boeken vol geschreven over zwanger zijn en alle ellende die daar bij kan horen. Ik zou zeggen laat iedereen lekker die boeken lezen en deel alleen de leuke tips met de nieuwe mama’s.

Ook ik heb bovenstaande goedbedoelde adviezen allemaal moeten aanhoren. ( hoewel ik goedbedoeld soms ernstig in twijfel trek)

Het aller stomste advies wat ik ooit mocht ontvangen was in mijn 2^e zwangerschap.

Toen kreeg ik overal te horen dat het krijgen van een 2^e kind in alle opzichten een eitje was. Ja de geboorte van je 1^e kind, dat zet je hele wereld op zijn kop. Zo’n 2^e kindje, daar moest ik me niet druk om maken, want die zou zo hup meedraaien in het gezin. Zonder er moeite voor te doen.

Nou ik kan je vertellen…ammehoela…..

Het enige wat er bij mij draaide was de totale wereld voor mijn ogen. Met een hummel van amper 2 en een baby die de eerste drie maanden alleen maar kon huilen, heb ik nog heel vaak aan dit advies gedacht! Waar waren ze die “ik weet het beter “mama’s. Ze mochten eens een week meedraaien in dit totaal chaotische huishouden. Niks rust, ritme, regelmaat, dit alles was ver te zoeken. Het leek wel 1 grote survival tocht door de jungle van luiers, poep, huilbuien, peuterdriftbuien, kraamvisite enz. enz.

Toen onze 1^e kwam waren wij daar helemaal klaar voor. Haar bedje was gespreid en we genoten van alles wat er op ons af kwam. En natuurlijk stond onze hele wereld op zijn kop om daarna nooit meer terug te draaien, maar we konden het regelen. Natuurlijk. Als we doodmoe waren van een aantal gebroken nachten, kropen we in de middag lekker samen met onze dochter voor een middagslaapje terug in bed.

En ging ze s’avonds naar bed, dan gingen wij lekker op tijd mee.

Bij een 2^e gaat dat dus niet. In ieder geval niet als de oudste nog zo klein is. Is er net 1 klaar met huilen begint de volgende. Ben je net klaar met een luier, roept de ander vanaf de wc.

Slapen tussen de middag….vergeet het maar…. Het is alle ballen proberen hoog te houden en het is al een hele prestatie als het je tussen de bedrijven door lukt om het huishouden te runnen en het avondeten klaar te maken!

Het was heftig, maar ook deze tijd kwamen wij door. Het waren roerige en pittige tijden. En terwijl de weken verstreken bleef ik hopen op de dag dat ik naar mijn gezin zou kijken en zou denken; wow het is een geoliede machine. Die 2^e draait mee in het ritme van ons gezin.

Weken heeft het geduurd, zo niet maanden. Maar het kwam terug. De rust, reinheid en regelmaat.

Maar dat zo, n 2^e gewoon meedraait in het ritme; my ass. Maak dat de kat maar wijs.

MiauwwwwLiefs,Rachèl