Slingeraap

“Aan tafel. Het eten is klaar!” Geen enkele reactie of beweging volgt. “Dames, we gaan nú eten!” zeg ik nogmaals. “JAHAAA!! “klinkt er in drievoud. Een paar minuten later zitten er daadwerkelijk drie meiden aan tafel. “Ja, maar dit wou ik niet“, zegt de een. “Mama, mag ik drinken? Is er ook appelmoes, mam?”

Vragenvuur
Nog voordat ik zit, ben ik het doelwit van een vragen- en opmerkingenvuur en ren ik van de keuken naar de tafel en weer terug. Als ik dan eindelijk zelf zit en mijn eerste hap wil nemen……. “Mama…. Wil je even helpen?” Natuurlijk! Mijn eten is koud ook best lekker.

Concentreren
Gelukkig mag ik morgen weer naar kantoor, denk ik dan. Daar gaat het anders en kan ik me op één activiteit concentreren… Toch? “Gaby, heb je even?” ‘Pling’ (inkomende mail), ‘tudeluut’ (whatsapp), ‘manamana tutuutututu’ (telefoon ringtone van de Muppets)…. Oh sh**…. Ik moet NU naar dat overleg! Hè?!? Is het al lunchtijd? Ik moet eerst dat voorstel afmaken. “Sorry dat ik stoor, maar…..”, Voor ik het weet is de dag voorbij. Ik ben razend druk geweest met honderdduizend dingen, maar heb er (gevoelsmatig) niet één echt afgemaakt.

Aapje
Als werkende moeder voel ik me zowel thuis als op het werk een aap. Ik slinger van tak naar tak en met evenveel gemak naar een andere boom (denkbeeldig jongens, denkbeeldig). Ik spring over water en klauter op rotsen. Vaak ook nog met een tros bananen in de hand en een babyaapje om mijn nek. Soms gaat het mis. Want, gedachten zoals – ‘Heb ik de gym spullen wel meegegeven? Is die afspraak verzet? Wanneer was die afspraak bij de orthodontist ook alweer? De was vanavond even strijken. Dat bericht straks op intranet plaatsen.’- flitsen door mijn hoofd en leiden ietwat af.

Slingeren
Een nat pak, een schram op de arm of een bult op mijn hoofd zijn het gevolg. Af en toe krijs ik “oeh oeh” en “aahhh”. Maar dat is toch ook niet zo gek? Wij werkende moederapen slingeren wat af op een dag! En onze frustraties moeten we ook kwijt. Toch weet ik iedere dag mijn ‘troep’ bij elkaar te houden. Ik pel met liefde nog wat bananen en vlooi de jongen nog even om vervolgens naar mijn boomtop te slingeren voor een rustige nacht.

Tenminste, daar gaan we vanuit. Je weet tenslotte nooit welke oerkreten er ’s nachts door de bossen galmen….

Groet,
Gaby