Niemand, altijd, iedereen en nooit

Wij vrouwen weten communicatief nogal wat drama toe te voegen aan onze gesprekken. Zeker wanneer er emoties bij komen kijken. Zijn we bijvoorbeeld blij dan is ALLES geweldig en IEDEREEN leuk, aardig enzovoort. Zijn we kwaad dan deugt NIETS, doet NIEMAND iets goed en gaat het ook NOOIT zoals het hoort (volgens ons dan hè).

Kinderen
Mijn dochters zijn er ook goed in; dramatisch vertellen. “Iedereen doet stom tegen mij. Niemand vindt mij lief. Ik mag nooit meespelen. Het is altijd mijn schuld. Je luistert nooit naar mij. Ik kan niets” Gek genoeg ga ik er soms ook nog op in door te vragen of het dan echt de hele klas is die stom doet. Ik weet natuurlijk wel dat dat niet het geval is. Toch voelt het voor mijn dochter op dat moment wél zo.

Herkenbaar
Dat gevoel herken ik wel en ik denk met mij meerdere mensen. Zonder dat we meteen een stoornis uit de DSM IV of V hebben, herkennen we deze gevoelens van onmacht en het Calimero effect wel. Van die momenten dat echt NIKS lukt, iedereen het leuk heeft, jij nergens bij hoort, altijd je best doet en niemand je ziet staan. Gewoon even een dipje. Misschien omdat het even niet lekker loopt op je werk, je hormoonhuishouding een feestje viert zonder jou uit te nodigen of omdat die draakjes van kinderen vanachter het behang zijn gekropen. You name it; vaak is er best een logische oorzaak voor het gevoel.

Oplossen
Dat betekent overigens niet dat het zo simpel op te lossen is. Dat gevoel zet je niet gewoon even aan of uit wanneer jij dat wilt. Soms is het een storm in een glas water waarin iedereen alles verkeerd doet, niemand luistert en jij altijd de gebeten hond bent. In andere gevallen duurt het gevoel wat langer, maar meestal na een goede nachtrust ben je er wel weer en ziet de wereld er weer wat beter uit.

– versus +
Mijn ervaring is wel dat de momenten van euforie, enorme blijdschap en onoverwinnelijkheid vaker een stuk korter duren dan de negatieve momenten. Zelf ben ik ook het type dat weleens kan blijven hangen in een mineurstemming. Mijn gezicht, lichaamshouding, intonatie; nou ja ALLES dus blijft dan in die ‘niks, niemand, nooit’ stemming hangen. Dat veelgehoorde ‘lichtpuntje aan het einde van de tunnel’ zie ik dan niet. Nou ja, wil ik niet zien. Want soms is het een keuze om erin te blijven hangen. Dit geldt overigens niet voor mensen met een depressie. Laat ik daar duidelijk over zijn. Een depressie kies je niet en zet je niet even ‘uit’.

Voorbeeld
Als moeder heb ik natuurlijk een voorbeeldfunctie. Zelf blijven hangen in zo’n ‘niks, nooit, niemand’ stemming werkt dan niet echt als positief voorbeeld. Laatst bleef ik er ook een beetje in hangen. Mijn dochter stelde een vraag die ik netjes beantwoorde. Het antwoord was alleen niet het gewenste antwoord en ze trok haar eigen plan. Althans, dat wilde ze. Ik werd daarop een beetje pissig en gaf aan dat ze toch ALTIJD doet wat ze zelf wil. Ze mij dan NIETS hoefde te vragen, enzovoort, enzovoort. Je snapt het idee denk ik wel.

Toen mijn dochter zei: “Mama, waarom blijf je nou zo doen?” deed ik wel een poging om het uit te leggen. Maar het was niet uit te leggen. Ik koos er op dat moment voor om in mijn bui te blijven hangen. Haar vraag deed me inzien dat ik het ook kon stoppen. Gewoon, hup, klaar. Soms kan het zo simpel zijn, maar ‘wij vrouwen‘ oké, IK hebben daar nogal eens moeite mee.

Donderwolk
Met mezelf af en toe als donderwolk in huis, zie ik dat een van onze dochters dit ook in zich heeft. Poeh…. als die eenmaal de pet verkeerd heeft staan….. Nou, dan is code rood er niets bij. Uit eigen ervaring weet ik inmiddels ook dat het niet heel veel zin heeft om de wind te keren. Uit laten razen en dekking zoeken is het beste wat je dan kunt doen. Ach, af en toe lekker uitrazen en iedereen en alles ‘vervloeken’ lucht ook best op  .