Baby versus puppy

Jaja, het is echt zo.

Sinds woensdag de 6e februari hebben wij “uitbreiding van ons gezin”… Nee, geen paniek, ik heb niet ineens een 4e kind gekregen, zonder dat iemand dat door heeft gehad… (gezien mijn zwangerschappen, bijkomende kg’s en bevallingen zou dat ook wel heel knap zijn geweest haha)

Sinds 6 februari hebben wij een kleine pup in huis. Onze Smorre. Een ontzettend aandoenlijk, klein, zwart met iets wit, schatje en boefje tegelijk.

En natuurlijk hebben wij, vooral als volwassenen, het hier van tevoren over gehad. Is dit slim? Is dit handig? Wegen de voordelen op tegen de nadelen? etc etc. Conclusie was steeds “ja”, dus onze Smorre kwam.

En natuurlijk hebben we het er ook zeker over gehad, over hoe wij dat beestje wel even zouden opvoeden. Want dat gingen wij wel even makkelijk doen…

Ik ben gewaarschuwd, door hondenkenners, vooraf. Het woord “puppystress” is mij meerdere keren toegeworpen. Maar ik heb ernaar geluisterd, geknikt en in mezelf vooral gedacht: “joh… dat komt wel goed, zo’n vaart zal het wel niet lopen, wij voeden dat beestje zo op!”.

Tegen al die hondenkenners, wil ik graag nu wat zeggen: “Lieve, lieve mensen, die ons hebben verteld over wat een pup allemaal teweeg kan brengen in een gezin. Sorry, ik was te naïef, ik dacht te makkelijk en jaaaaa jullie hebben meer dan gelijk gehad. Het brengt heel wat teweeg!!!”

Een puppy vergelijken met een baby. Ik heb er stiekem wel eens om gelachen. Joh, dat is toch echt anders. Echter ook hierin geef ik de hondenkenners gelijk!

Puppy versus baby.. er zijn heel wat overeenkomsten! Heel wat!! Eerlijk gezegd: het is net alsof we soms teruggeworpen zijn naar 10 jaar terug!

Zo hadden wij voor onze Smorre een plek bedacht, in de bench, in de tussenruimte bij de wasmachine/droger.

Ja, dat zou zijn plekje worden, in de nacht en met rust. Wel goed verzorgd, dekbed erin, speelgoedje, knuffel. Meneer zou kunnen gaan slapen.

En, ja we zouden de wekker zetten, om de paar uur, zodat hij even buiten kon plassen en poepen.

Ja, inderdaad, de wekker zetten. Net zoals vroeger met je pasgeborene baby… wekker zetten zodat je zeker weet dat hij of zij genoeg melk binnenkrijgt.

1e nacht…Knuffel knuffel, nog 1 keer naar buiten. De nacht voor ons begon, dus hups Smorre in de bench. Deurtje dicht en wij naar boven.

Boven in ons bed liggen we naast elkaar wakker, te luisteren naar het gejoel en gejank van onze Smorre. Strak van de spanning… wat een kabaal. Deja vu all over.

Het tegen elkaar zeggen: “nog even laten janken, hij zal zo wel in slaap vallen of niet?” versus “nog even laten huilen, hij zal zo wel in slaap vallen of niet?”.

Het naast elkaar wakker liggen, omdat je echt niet door dit geluid heen kan slapen.

Uiteindelijk toch besluiten naar beneden gaan, eerder dan de wekker… Om tot de conclusie te komen dat de hele bench onder de poep zat. OK…

Versus: naar je baby gaan om erachter te komen dat het hele bedje onder de poep en spuug zat.

Ja hoor, ook hier het bekende patroon van vroeger, de 1 bezig met de pup/baby (naar buiten) en de ander bezig met het verschonen van de bench/bedje.

Daarna weer knuffel en erin. Om diezelfde nacht tot 3 keer dit te mogen doen.. Kapot waren we de volgende ochtend. Maar ook hierin de herkenning van vroeger: dat vrolijke gekwispel van onze schat, het knuffelgehalte en die heerlijke puppy geur. Je vergeet het inderdaad weer… even. Versus net zoals met je baby vroeger. Het eerste lachje en joh.. was er een zware nacht geweest?

Echter kwam er nog een nacht “voluit feest” voor ons. Weer alleen maar janken, weer alles steeds onder de poep en weer praktisch niks geen slaap.

Hmmm.. duidelijk gevalletje: verlatingsangst. En nee, het systeem van ons: laat maar janken/gillen/huilen, werkte dus echt niet.

Dus… Werd het over een andere boeg gegooid.

En… lag ik de nacht daarna met een matras op de grond, in de woonkamer, waar de bench ook heen was verplaatst.

Jaaa… ook ik heb hard gelachen, heel hard gelachen, toen ik mijzelf met helicopterview zo zag liggen daar in de woonkamer, maar na overleg met onze puppy-cursus (versus ConsultatieBureau) , dit maar proberen als nieuwe opvoedpoging.

En we zijn nu ruim een week verder.

Ik lig sinds een paar dagen weer boven in het bed bij mijn manlief. Ja, Smorre komt nog steeds 1 keer in de nacht. En ja, we maken, net als vroeger, ruzie om wie hem dan moet doen. Inclusief de argumenten waarom jij het niet zou moeten te hoeven doen, dit keer.

Ook is het deel: “ssttt hij slaapt” is mega herkenbaar puppy versus baby.

Onze Smorre kan soms heerlijk rustig in slaap vallen, zeker als wij in de buurt zijn. Echter op het moment dat je dan opstaat, uit de stoel bijv naast de bench, gaan die ogen open en is het klaar… Kun je opnieuw beginnen. Zeker in de nacht of zeker als je doorhebt dat hij het echt even nodig heeft.

Versus: De baby die je net in bed hebt gelegd, in slaap is en je sluipt zo zacht als je kan de kamer uit, in de hoop dat hij verder slaapt en je zet de eerste stap en Hups, ogen gaan open en bbeeeehhhh…

Tot wakker schrikken in de nacht omdat je nog niet hebt gehoord… en dan ineens denken: Oh nee, hij is wrs hartstikke dood…Maar niet naar beneden durven, want stel je voor dat het niet zo is, dan wordt ie wakker. En stel je voor dat het wel zo is, dan wil je het niet zien… En dan wakker blijven liggen, omdat je hem niet hoort…

Deja vu all over.

Het over enthousiast kunnen vertellen over wat hij allemaal al kan en doet…

Het bijna een dansje maken op het gras en naar alle voorbijgangers wel willen roepen: kijk kijk hij poept voor de eerste keer buiten!

Het optillen van hem, om met hem dan megatrots in de armen verder te lopen.

Vreemden die stoppen, beginnen te praten, zeggen: ohh kijk dan wat een schatje, vragen stellen over hoe het gaat met hem

Ik kan echt door blijven gaan..

Ook het huis is aangepast; puppy versus baby, alles staat in teken van onze Smorre. Overal ligt speelgoed, een kast is opnieuw ingericht ivm het eten en andere accessoires. Schoenen en jassen naar een andere plek. Riem aan de kinderkapstok, nu ipv jassen.

En ja, ook wij vertellen iedereen over onze doorbroken nachten, net als vroeger. Oh oh, wat hebben we het zwaar. (en ja dat voelt ook echt zo om 04.00 midden in de nacht als je buiten staat in de kou..versus… als je om 04.00 middenin de nacht naast dat babybedje zit, in de hoop dat het huilen ophoudt, terwijl je gewoon om je heen ziet dat de hele wereld wel slaapt..

Maar over dit alles is van puppy versus baby 1 ding het belangrijkste:

Net als met je baby, je neemt het allemaal voor lief, alle “negatieve” opvoeddingen neem je voor lief, want je krijgt er zo mega veel voor terug!!! Echt!

Onze Smorre… onze babypup, onze gezinsuitbreiding, ons gezinslid nummer 6.

En weet je, 1 ding is in ieder geval heerlijk dit keer, terwijl ik geniet van onze baby: geen pijn van onder en volle borsten voor mij dit keer! 😉

Liefs,
Birgit