Accepteren

De dingen aannemen zoals ze zijn, zoals ze gaan, zoals ze gebeuren. Als kind heb je daar soms wat moeite mee. Denk aan de ‘ik ben twee en zeg nee fase’ of beeld je die spartelende kleuters op de supermarktvloer even in.

Aannemen
Aannemen dat je dat toetje, koekje of die zak chips niet nu al open mag maken, accepteren die draakjes gewoon niet. Geef ze ook eens ongelijk! Een winkel vol met heerlijke spullen die je nog niet mag opeten? Dat is ook pure kwelling. Ben je puber dan heb je te stellen met huiswerk, schoolregels, afspraken over uitgaanstijden en meer. Ook dat heb je allemaal maar te ‘accepteren’. Best lastig in die periode van je leven dat je juist je grenzen opzoekt en wilt verleggen.

Moeder
Dan word je moeder. Het accepteren begint dan pas echt. Dat kleine hummeltje bepaalt namelijk vanaf dat moment jouw dag. Flesjes, luiers, slaapjes: accepteer dat het gaat zoals het gaat. Accepteren dat je niet meer binnen een paar minuten buiten staat om even naar de winkel te gaan. Accepteren dat 8 uur slaap ook maar een richtlijn is. En accepteren dat je beter ná het geven van de voeding schone kleren aan kunt doen.

Boeiend
Zijn ze eenmaal ouder dan wissel je de spuugdoekjes, luiers en driftbuien in voor huiswerk, ‘ja, boeiuhh’ en slapeloze nachten door het uitgaansleven. Ook dat heb je grotendeels te accepteren. Natuurlijk heb je zelf een aandeel in de manier waarop je kind zich gedraagt. De basis leg jij als ouder. Jij geeft ze waarden en normen mee. Je leert ze respectvol met anderen omgaan. En als het lukt leer je ze ook om met mes en vork te eten en om veters te strikken. Doen we ook gewoon nog even tussendoor.

Verwachtingen
Accepteren dat iedereen de dingen op zijn/haar eigen manier doet; dat is best pittig ( “Nee, geef haar nog maar geen brood”). Dat je ook zelf niet aan alle verwachtingen kunt en hoeft te voldoen; ook dat is een uitdaging (“Natuurlijk ben ik van de partij en maak ik de hapjes.”). Dat andere ouders andere regels, waarden en normen hanteren; da’s soms even slikken (Gôh, ze zijn alleen naar de winkel gefietst?! ). Accepteren dat ieder kind anders is; draakjes, prinsesjes, muurbloempjes en bulldozers (Jippie een speeldate!)

De lat
Accepteren dat je niet meer op ieder feestje aanwezig bent omdat er een kind ziek is, je geen oppas hebt of gewoon geen puf meer hebt; accepteer dat het zo is en BOEIÛH wat anderen ervan vinden. Het klinkt zo makkelijk. Maar oeh, wat is het moeilijk. Althans, dat vind ik. Mijn lat ligt vaak skyhigh. Het ‘moet’ goed, beter, sneller, mooier, gezonder, leuker, vaker…………… en het liefst op ‘mijn’ manier.

My way…
De verwachtingen die ik van mezelf heb, leg ik (on)bewust ook bij anderen op. Ik verwacht dat anderen dezelfde normen en waarden hanteren als ik. Dat anderen hun taken serieus nemen, zich aan afspraken houden; dat soort dingen. Wake-up call!!! It won’t happen! Als moeder kun je natuurlijk niet krijsend op de vloer gaan liggen wanneer die anderen even niet doen wat jij verwacht, hoopt of wilt. Het zou wel hilarisch zijn overigens…  . Het enige wat je kunt doen is de ander, een andere mening, de situatie: ACCEPTEREN.

Jezelf
Die ouders die het minder belangrijk vinden om zich aan afspraken te houden of die collega die wel een peper in zijn/haar **** kan gebruiken? Accepteer dat het zo is. Accepteer dat ze anders zijn. Maar accepteer vooral dat ook jij niet hoeft te voldoen aan de verwachtingen die anderen hebben. Of waarvan jij DENKT dat zij die hebben. Want daar gaat het vaak al mis. We denken dat anderen verwachten dat je X doet of Y zegt.

Prachtig mens
Accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan, accepteren dat goed goed genoeg is, accepteren dat je goed bent zoals je bent. Als vrouw, als moeder, als dochter, als zus, als vriendin, als collega: gewoon als JEZELF. Accepteer je mooie, prachtige ZELF en al die andere prachtige mensen om je heen zoals ze zijn: gewoon PRACHTIG.

Groet,
Gaby