Het goede voorbeeld

Zodra die ukkies beginnen te brabbelen en bewegen is het opletten geblazen. Niet alleen voor die plantenbak, stereo-installatie en antieke vaas van je overgrootmoeder; nee het is opletten geblazen op je eigen gedrag én taalgebruik.

Tuig
Wat jij zegt, hoe je het zegt, hoe hard/zacht je iets zegt: die kleintjes houden dat feilloos in de gaten én ze kopiëren het gedrag. Ze zien en horen jou elke dag. Dus ze leren van jou. Dat kopiëren gaat overigens niet altijd helemaal vlekkeloos. Zo weet ik dat een moeder haar zoontje het woord vliegtuig aan het leren was. Zag ze een vliegtuig dan wees ze in de lucht en zei luid en duidelijk “Kijk een vliegtuig”. Op een mooie zomerdag liep ze met datzelfde zoontje langs een woonwagenkamp toen het zoontje een vliegtuig zag. Uit volle borst riep hij “TUIG, MAMA KIJK TUIG!”. Je kunt je misschien iets voorstellen bij de blikken van de woonwagenbewoners die voor hun wagen in de zon zaten…..

Serieus
Als ouder heb je een belangrijke voorbeeldfunctie. Ook waar het gaat om veiligheid. Onze jongste wijst oma er bijvoorbeeld op dat ze haar gordel moet dragen in de auto. Wij verplichten onze kinderen om de gordel te dragen en we dragen zelf ook altijd een gordel. Uiteraard uit veiligheid, maar ik word ook horendol van dat getingel van die auto wanneer je het ding niet draagt.

Veiligheid
Even doorgaan op het stukje veiligheid, want we willen denk ik allemaal dat onze kinderen veilig zijn. We zorgen dat hun fietsen in orde zijn, ze gordels dragen, de verkeersregels kennen, begrijpen dat lucifers geen speelgoed zijn, dat je geen naaktfoto’s maakt/verspreid, niet zomaar met een vreemde meegaat en ga zo maar door.

Hoe dan?
Hoe kan het dan dat er ouders en grootouders zijn die de verkeerssituatie rondom een basisschool zelf onveilig maken door hun auto (en ook fietsen) praktisch op het schoolplein te parkeren? Hoe kan het dat zij geen gebruikmaken van een kiss&ride zone (of een veilige plek iets verder weg), maar andere minder veilige plekken gebruiken om hun kind te halen/brengen? Zien zij niet dat ze daarmee de veiligheid van heel veel kinderen in gevaar brengen? De kinderen die netjes het zebrapad willen oversteken, de kinderen die van het schoolplein af racen op hun fietsen, de kinderen die verzonken in gedachten naar hun ouders zoeken; ze hebben geen van allen het overzicht door de massa geparkeerde fietsen, kwebbelende ouders en geparkeerde en rondrijdende auto’s.

Makkelijk
Natuur zie ik dat het makkelijker is om de fiets/auto voor de deur te zetten. Zeker wanneer het regent. Stel je eens voor dat je nat wordt! Ik zie dan ook (groot)ouders ín hun geparkeerde auto zitten totdat de kinderen naar buiten komen. Dan springen ze snel uit de auto, zwaaien met zo’n beetje het hele lichaam zodat hun (klein)kind ze ziet. Ze verzetten letterlijk geen stap. Hup kind in de wagen en gas op de lollie. Met gevaar voor alle omstanders manoeuvreert het voertuig zich uit de geparkeerde toestand. Weg uit het mierennest.

Mis
Ja, het is al eens misgegaan. Een kind op een fiets werd aangetikt door een vertrekkende auto. Maar ja, geen echte schade, geen botbreuken. Het moet blijkbaar een keer écht misgaan voordat de gemeente/politie/school maatregelen treft. Ja, wettelijk gezien mag het wat de (groot)ouders doen. Ze parkeren op plekken waar dit is toegestaan.

Oplossing
Of er dan wel een oplossing is? Want hé, ik weet dat het gedrag van die (groot)ouders niet gaat veranderen door een blog van mij. Nou, stel een inrijverbod (voor auto’s) in tussen 8.15-8.30 uur en tussen 14.00-14.15 uur met uitzondering van aanwonenden/hulpdiensten. Ja, zo’n ambulance laat je niet een kwartier wachten. Al die ouders die kinderen brengen/halen: zoek een veilige plek om je voertuig te parkeren en loop een stukje met je kind mee. Ja, lopen; je weet wel met die twee stelten die onder je kont zitten. Je zet de ene voor de andere en tadaaaaa je gaat ook vooruit. Probeer het eens.

Geef het goede voorbeeld en zorg dat niet alleen jouw kind maar ook al die andere kinderen veilig naar en van school kunnen gaan!

Groet,
Gaby

Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige bij een woningstichting en als zelfstandige onder de naam Commando Pinkelen. Ik woon in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier