BAM, een droom wordt werkelijkheid…

In mijn vorige blog heb ik verteld over de weg die ik afgelegd heb om als alleenstaande in verwachting te raken. Ik ben nu zevenentwintig weken zwanger en ik kan je vertellen dat ‘de eerste helft’ mij niet is meegevallen.

BAM, een droom wordt werkelijkheid

Twee weken na mijn laatste behandeling werd ik gebeld: “hallo Bianca, de uitslag is positief. Proficiat je bent zwanger”.

Vergezeld door twee vriendinnen kreeg ik het goede nieuws te horen. Ik was zo overdonderd, dat ik op het eerste moment niet wist hoe ik moest reageren. We waren er alle drie stil van, wat in dit gezelschap nog nooit was voorgekomen. Even erna belde ik mijn familie en iedereen die het horen wilde, waardoor ik langzaam begon te beseffen dat mijn droom gaat uitkomen; ik word moeder!

Nadat ik mezelf hooguit een weekend de kans heb gegeven om aan het idee te wennen sloeg de nesteldrang toe. Ik poetste het huis en maakte plaats voor nieuwe spullen. Babyspullen! Ik kon niet wachten om te gaan shoppen en dat deed ik ook niet. Ik voelde me goed en ik straalde.

De eerste echo stond gepland in België, als die geen bijzonderheden vertoonde, konden de vervolgafspraken bij een verloskundige praktijk gepland worden. Met gekruiste vingers en kijkend naar de monitor kreeg ik te horen dat het vruchtje er goed uitzag. Ik hoefde niet meer terug naar België, salukes!

De eerste drie maanden heb ik genoten, maar erna veranderde dit. Ik sliep nauwelijks en dat resulteerde in psychische en lichamelijke klachten. In mijn veertiende week van de zwangerschap ben ik naar een arts gegaan om mijn klachten te bespreken. Hij concludeerde dat alle spanningen van de afgelopen twee jaar deze klachten veroorzaakten. Ik moest rust nemen en mezelf de tijd gunnen om aan deze nieuwe fase te wennen.

Ik deed een stapje terug op mijn werk en richtte mijn aandacht op de komst van de baby. Ik bestelde spullen voor de babykamer en plaatste de box prominent in de woonkamer.

De geslachtsbepalende echo stond gepland in de zestiende week van de zwangerschap en mijn ouders gingen mee.
Mijn moeder en ik hoopten op een meisje, maar sloten ons feilloos aan bij het cliché; als het maar gezond is.
Ik klom moeizaam met mijn extra kilo’s op de behandelbank. Ik keek gespannen naar het scherm waarop ik mijn kindje weer ging zien, die hopelijk van plan was een genderbepalend onderdeel te showen….

Liefs,
Bianca

Mijn naam is Bianca en ik ben zevenendertig jaar. Ik woon samen met mijn Franse buldog Djessy. Ondanks dat Djessy voor mij als een kind is, heb ik al jaren het verlangen om moeder te worden. Ik heb verschillende relaties gehad, maar de prins op het witte paard is mij voorbijgereden. Toen ik vijfendertig werd, besloot ik dat het tijd was om in actie te komen.