Curling ouders

Wij ouders zijn me daar toch een portie druk met vegen. De weg vrij, glad en glimmend maken voor onze bloedjes van kinderen. In dit (treffende) artikel worden deze ouders ook wel curling ouders genoemd.

Obstakels
Een geweldige naam. Als beelddenker zie ik dan al die ouders met hun bezempjes in de weer om alles maar uit de weg te poetsen voor hun kinderen. En ja, ook ik maak me daar weleens ‘schuldig’ aan. Ja schuldig, want het is niet iets waar we blij mee hoeven zijn. Met het wegpoetsen van alle obstakels/narigheden leren we onze kinderen dat alles schijnbaar vlekkeloos verloopt. Laten we ze straks ‘los’ in de wijde wereld, dan is de kans groot dat het zwaar voor ze wordt.

Scheuren en een wak
Opeens moeten ze zelluf die hobbels/obstakels overwinnen. De scheuren en wakken in het ijs. Er overheen, langsheen, wegduwen, trekken; wat gaan ze dan doen? Of draaien ze om, terug naar ons om te vragen of wij het even voor ze oplossen? Zoals we al die jaren hebben gedaan. Grote kans dat wij dan zuchten en kreunen en ‘jammeren’ dat ze nu toch wel oud en wijs genoeg moeten zijn om het zélf op te lossen. Maar ja,…….. wij hebben ze niet geleerd hoe ze om moeten gaan met die hobbels, teleurstellingen en onverwachte wendingen in het leven.

Onderuit
We zijn druk aan het poetsen zodat zij zo hup het leven doorglijden. Soms zelfs slijpen we de schaatsen ook nog voor ze, zodat ze nóg sneller/beter/mooier glijden. Laten we stoppen met vegen en slijpen. Laat ze maar eens op hun *** gaan. Zo *BAM* languit op het ijs. En nee, dan niet helpen om ze weer rechtop te zetten. Laat ze ook dan glibberen en glijden, zuchten, steunen en jammeren. Het lukt ze echt zelf wel om weer op te staan. Als wij ze die kans maar geven.

Ruimte geven
We moeten kinderen de ruimte geven om te vallen en weer op te staan. Teleurstelling, falen, pijn, verdriet, je eenzaam voelen: nee het is allemaal niet leuk, maar het af en toe meemaken en er mee leren omgaan is wel heel belangrijk. Ik zeg nu niet dat je expres je kind een grote teleurstelling moet bezorgen, onderuit moet halen met een tackel of aan het huilen moet maken. Ik zeg wél dat je de weg voor je kind niet constant schoon moet poetsen, zodat hij/zij deze hobbels niet eens tegenkomt. Zie je dat je kind de snelweg over wil steken, dan mag je best ingrijpen.

Kritisch kijken
Veel ouders zijn ervan overtuigd dat ze hun kind(eren) echt wel wereldwijs maken en leren dat het leven niet altijd over (doornloze) rozen gaat. Toch denk ik dat als we kritisch naar onszelf kijken, we onszelf vaak zien vegen. De wereld om ons heen lijkt dit ook steeds meer van ons te ‘vragen’. Al die andere ouders doen het ook, dus doe ik het ook. En ja, ook ik. Ik breng de oudste dan toch maar even met de auto naar school, vanwege de sneeuwval. Ik laat haar niet 11 kilometer fietsen door de kou en stukjes ploeteren door de sneeuw. En ja, ik pak de voetbaltassen wel weer in, zodat ze in ieder geval op tijd komen en alles bij zich hebben.

Ten koste van…
Ook ik ben te vaak met die bezem in de weer en maak de weg voor mijn kinderen glad en vrij van obstakels. Leerkrachten, sporttrainers/-coaches en andere ouders hebben het soms zwaar te verduren met de curling ouders die alles aan het wegvegen zijn om hun prins/prinsesje vrij baan te geven. Dit gaat vaak ten koste van de leerkracht, klasgenoten, teamgenoten… Maar vooral ten koste van het eigen kind. Alleen dát zien we dan vaak niet. Of willen we niet zien.

Groeten,
Gaby