Dankjewel liever puber

Het is vakantie. Welverdiend, zeker voor onze dochter. Die heeft zich rot gestudeerd. Ze was zó georganiseerd, ze stelde een studie plan op waarin zelfs het maken van het studie plan was opgenomen. Aan het eind van het jaar werden haar inspanningen gewaardeerd in de vorm van een paar awards (onderscheidingen). Ze behoorde tot de top van haar jaargroep in Biologie en Scheikunde.

Eerlijk is eerlijk, waardering is heerlijk! Als je kinderen in de pubertijd belanden kun je dat wel even vergeten. Met pubers is soms geen land te bezeilen. En zorg maar dat je genoeg behang hebt, waar je ze af en toe lekker achter kunt plakken. Gelukkig is het gewoon een fase, ze worden vanzelf volwassen. Maar tot die tijd vinden ze alles wat je doet ineens maar raar en tegelijkertijd verwachten ze dat je àlles voor ze doet. Het liefst zo snel mogelijk en zonder mopperen. Daar zijn moeders toch voor?

Een welgemeend bedankje zou ik anders af en toe best leuk vinden …

Vakantie betekent lekker niksen. Nou ja, dochterlief loopt bijna elke dag naar haar beste vriend. Dat is toch zeker een uur en een kwartier sjouwen. Dat is niet niks(en). Ze verwacht wel min of meer dat ik haar ’s middags weer kom ophalen … met de auto.

Toen onze dochter zestien werd, stuurde ik er nog even op aan dat ze autorijles zou kunnen nemen, dat kan in Nieuw-Zeeland vanaf die leeftijd. Ik begon met: ‘Zou het niet handig zijn als … ?’ Mevrouw was een andere mening toegedaan. We zijn inmiddels bijna een jaar verder en nog geen kilometer opgeschoten. Ze zou in principe haar restricted licence al lang op zak kunnen hebben, maar ze gaat liever met de benenwagen.

Onze zoon zit anders in elkaar. Onlangs zei hij in de auto tegen mij: ‘Ik kan niet wachten tot ik zelf kan rijden en naar mijn eigen muziek kan luisteren.’ Ik denk dat ik niet al te vaak bij hem in de auto zal zitten. Hij is fan van Black Veil Brides. Mooie naam hè? Het doet vermoeden dat de band bestaat uit een stel mooie gesluierde stukken die prachtig kunnen zingen. Het tegendeel is waar: het zijn mannen, stuk voor stuk. En lélijk! Hebben ze zich daarom misschien geschminkt? En zingen … ho maar! Ze schreeuwen, maar dan wel heel emotioneel. Het is screamo with feeling volgens onze zoon. Om te janken zo mooi …

Zoonlief komt als ik achter de computer zit te schrijven nog wel eens achter mij staan en leest dan quasi geïnteresseerd een stukje tekst. Hij zegt dan: ‘Leuk hoor mam,’ om vervolgens te vragen of ik hem ergens naar toe wil chauffeuren. Eerst vleien en dan rijen. Slimmerik.

Eerder deze week wilde onze dochter ergens blijven logeren, maar heeft niets bij zich. Een sms-je aan je moeder is snel gestuurd, die komt wel opdraven. Ik krijg een hele waslijst aan dingen die ik moet komen brengen. Onder andere allerlei make up items. Van de helft weet ik niet eens hoe het eruit ziet, laat staan dat ik het kan vinden … Ik gooi gewoon die hele opmaak doos en al haar kwasten in een grote tas, dan kan ik niets vergeten.

Als ik aankom en de tas overhandig is ze blij verrast en zegt: ‘Wat een goed idee mam om alles mee te nemen, dat ik daar zelf niet aan gedacht heb.’ Vervolgens pakt ze haar telefoon, drukt een dikke kus op m’n wang en maakt er tegelijkertijd een foto van. ‘Mam,’ zegt ze, ‘je bent fantastisch.’

Is dat geen Prachtige Mama award?

Liefs,Léontine

Léontine (1969) groeide op in Nederland, maar emigreerde in 2000 naar Nieuw-Zeeland. Ze woont met haar man en twee tieners in Hawkes Bay. Sinds 2015 schrijft ze over haar alledaagse leven. In haar komische blogs neemt ze je mee in haar verbazing, verwondering, irritaties, dwaasheid en soms onhandigheid. De interactie met familie en vrienden speelt altijd een grote rol.De blogs van Léontine zijn gebundeld in een boek. Hierbij de link naar het boek: Met open vizier