Een compliment, steek maar in je zak!

Steek maar in je zak

Ik ben er niet zo goed in. In complimenten ontvangen. Hoewel ik volgens enkele mensen enigszins narcistische trekken heb, ben ik niet goed in het afdwingen van bewondering. Althans, niet bewust…

Ik wuif complimenten vaak weg met opmerkingen als “Ach, dat is makkelijk.” Of: “Dat hoort bij mijn werk.” Of “Deze blouse? Die is al zooo oud.” In mijn zak steken doe ik liever niet. Hou ook niet van die bobbels in mijn kleding… 🙂

Feelgood De laatste tijd merk ik dat ik wel iets beter ben geworden in het ontvangen van complimenten. Toen ik een tijdje geleden in één week kort achter elkaar een paar complimenten kreeg, merkte ik bovendien dat dat zo’n onwijs goed gevoel geeft! WAUW! Wat word je vrolijk van oprechte complimenten. Ik voelde me niet alleen blij, maar ook trots. En, om eerlijk te zijn, was het wel weer even geleden dat ik trots op mezelf was. Trots op mijn kinderen, partner, vrienden en collega’s: dat ben ik regelmatig. Trots op mezelf en hetgeen ik doe/bereik; dat gebeurt gewoon minder vaak. #justpartofthejob

Begrijpelijk In die ene week kreeg ik meerdere complimenten. Onder meer over mijn blogs en de manier waarop ik schrijf. Herkenbaar, leuk en begrijpelijk. En vooral dat laatste vond ik erg mooi om te horen. In plaats van het compleet weg te wuiven (vertelde wel dat ik beroepsmatig ook veel teksten schrijf) gaf ik aan dat ik dat een heel mooi compliment vond. En bedankte de ‘gever’. Je kunt immers nog zulke mooie teksten schrijven, maar als geen mens er iets van begrijpt heb je er niks aan natuurlijk. Als mensen onbegrijpelijke teksten willen lezen, lezen ze de partijprogramma’s van politieke partijen of de gerechtelijke uitspraken van de rechtbank maar. Mooie teksten, maar je snapt er de *%&@&% van.

Catch ‘m Het werd me die week weer overduidelijk hoe belangrijk het is om complimenten te geven, maar ook om ze te ontvangen. Om ze gewoon in je zak te steken. Die mooie, oprechte woorden van mensen die hun waardering uiten. Gewoon, omdat ze je willen laten weten dat ze jou mooi, leuk, goed, grappig vinden. We hoeven ze niet weg te wuiven. We mogen de complimenten opvangen en bewaren.

Geven (&nemen) En we mogen ze natuurlijk vooral aan elkaar (en ook aan jezelf) blijven geven. Nu weet ik dat het voor veel mensen makkelijker is om te zeggen wat niet goed gaat/leuk is dan om een compliment te geven. Maar, come on! Hoe moeilijk is het om te zeggen dat iemand goed werk heeft geleverd, dat iemand z’n best heeft gedaan, er leuk uitziet, een prettig mens is, gevoel voor humor heeft of wat dan ook?

One day fly En ja, er is zo’n nationale complimentendag; één dag in het jaar complimenten geven. Dat is natuurlijk onvoldoende. Het is alsof je een plant op sterven na dood laat gaan, om ‘m vervolgens in één dag te voorzien van water, licht en een scheut Pokon: groeien kreng! Daarna schenken we er 364 dagen geen aandacht meer aan en HUP daar gaan we weer. Man, dat houdt toch geen plant vol!

GE-WEL-DIG Elke dag, oké minstens één keer per week, iemand een compliment geven; dat is toch niet zo ingewikkeld? Ik bedoel: je hebt er geen lidmaatschap voor nodig, je hoeft er in principe de deur niet voor uit en hebt geen ingewikkelde ’tools’ nodig. Gewoon jezelf zijn en het lef hebben om dat compliment je strot uit te krijgen. Ik weet dat het niet altijd makkelijk is, maar geloof me: ook het geven van een compliment voelt GE-WEL-DIG!

Ik zie zoveel prachtige mensen om me heen; in levende lijve, maar ook ‘online’. Er gebeuren zoveel mooie dingen. En om al die ‘plantjes’ in leven te houden, hebben ze regelmatig aandacht nodig en oprechte complimenten.

Zullen we afspreken dat we ons best gaan doen om minstens eens per week iemand een beetje Pokon te geven? Je weet het: een beetje Pokon doet wonderen! Ik weet dat jullie het kunnen! Want ook jullie zijn GE-WEL-DIG!!​Groetjes,Gaby

Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige. Geboren en getogen in Oldenzaal (Overijssel), gestudeerd in Groningen en nu woonachtig in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs. Wil je mij volgen kijk dan op mijn site: klik hier