Het zijn de kleine dingen…

Als werkende moeder zijn er dagen (oké soms weken) dat je geleefd wordt. Je rent en vliegt van school naar je werk. Van speelafspraakjes naar voetbaltrainingen en van supermarkt naar mr-vergaderingen. Tussendoor vlieg je op je bezem en gewapend met poetslappen door het huis. Er zijn dagen dat je geen tijd hebt om naar het toilet te gaan. Ik verbaas me regelmatig over het feit dat mijn sluitspier dat nog volhoudt na drie zwangerschappen.

RepeatAl dat geren en gevlieg zorgt ervoor dat veel dingen op de automatische piloot gaan. Je bouwt een vast ritme op voor terugkerende activiteiten; je dekt de tafel automatisch voor (in ons geval) vijf gezinsleden. Ook wanneer er iemand niet mee-eet. Het is alsof je de Spotify playlist op repeat zet. Zonder erbij na te denken voer je terugkerende handelingen op eenzelfde manier uit. Dat geeft veel mensen ook een prettige houvast. Herkenbaarheid, patronen en duidelijkheid.

PareltjesNu ben ik iets minder van de structuren en patronen, maar ik heb wel vaste momenten en handelingen die ik dagelijks/wekelijks uitvoer. Om mijn gezin en werk te combineren, moet dat ook wel. Het is de uitdaging om in de hectiek van elke dag, de pareltjes te vinden; de momenten die er echt toe doen. En dan heb ik het dus niet over het gekibbel tussen de meiden, het geschreeuw dat ze op moeten schieten, de berg was die er ligt of de irritaties richting manlief wanneer hij iets niet kan vinden.

Kleine dingenNee, het gaat om de momenten waarop soms juist niets gezegd wordt. Een blik, een aanraking, een gevoel. Die momenten ontstaan bij ons thuis vaak aan tafel of ’s avonds op de bank of bij het naar bed brengen van de meiden. Laatst bracht ik onze jongste naar bed. We kletsten nog wat over de dag en ik vertelde haar dat ik trots op haar ben en heel veel van haar hou. Opeens hoorde ik haar snikken en zag ik dat ze huilde. Ik vroeg waarom ze huilde.

OnverwachtsZe ging zitten en zei snikkend: “Ik vind jou zó lief, mama!” En ze gaf me een hele dikke knuffel. Met haar natte wangetje tegen me aan, slikte ik mijn tranen van geluk weg. Een simpel (routine) moment gecombineerd met een paar woorden en veel warmte zorgden voor een explosie van liefde en geluk. Een explosie die mijn prachtige meisje uitte door te huilen van geluk. Een geluksmoment dat, net als een vallende ster, onverwachts op je af komt. Ongepland en ongecensureerd. Deze kleine dingen maken het leven groots. Groeten,Gaby

Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige. Geboren en getogen in Oldenzaal (Overijssel), gestudeerd in Groningen en nu woonachtig in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs. Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier