Hoofdpijn

Misschien is het wel het meest gebruikte excuus om iets niet te doen: hoofdpijn. Als werkende moeder moet ik toegeven dat ook ik weleens hoofdpijn heb gefaked om ergens onderuit te komen. Hé, ik ben ook maar een mens. Een mens dat eerlijk gezegd ook regelmatig écht koppijn heeft!

Koppijn
Ja, koppijn. Want soms is het gewoon pijn krijgen van gedoe, gezeur, genaffel, geklier. En dan is het bij mij koppijn. Dan zit mijn hoofd vol en kan er geen gedoe meer bij. Geen geneuzel meer over dat het eten niet lekker is, die komma niet goed staat of we eigenlijk toch wel eerder aan die opdracht hadden moeten beginnen. Koppijn krijgen van geneuzel over oude koeien in de sloot of dingen waar nu even niets aan te veranderen is. Dus: take it or leave it en leave me (en mijn hoofd) alone. In andere gevallen doet mijn hoofd gewoon echt pijn. In het ergste geval is het migraine en wil ik het liefst wegkruipen in een hoekje met een dekentje.

Black box
Eigenlijk is dat hoofd van ons best wel een black box. Zelf zien we natuurlijk niet wat zich daarbinnen allemaal afspeelt. Wat dan de oorzaak voor de pijn is, kunnen wij alleen maar gissen. Natuurlijk zijn er allerlei onderzoeken die aangeven dat schermpjes (en het licht ervan) niet goed zijn en ons brein ‘wakker houden’, bepaalde voedingsstoffen kunnen migraine uitlokken en tja wat alcohol en drugs doen met onze hersenen, dat weten we op zich ook wel. Maar ook dan zien en ervaren we alleen de zichtbare/uiterlijke gedragingen. Wat er ín dat koppie gebeurt, welke kortsluitingen er plaatsvinden of hoe die grijze massa beweegt: dat zien we niet. En nee, er staat echt geen mannetje met een hamertje ergens te tikken wanneer je een kater hebt. Het beeld hieraan maakt de kater misschien iets leuker, maar pijn blijft het doen.

Zenuwcentrum
Ook al zien we dan niet met eigen ogen wat er allemaal gebeurt in die ronde bol; het is wel hét zenuwcentrum. Het middelpunt vanwaar alles wat we doen, zeggen, voelen, zien, enzovoorts wordt aangestuurd. En dat gebeurt in rap tempo. Bedenk eens hoe ‘hulpeloos’ we geboren worden. Niet in staat om woorden te produceren, dingen vast te houden of op onze eigen benen te staan. In rap tempo ontwikkelt ons brein zich en we leren om te praten, lopen etc. We ervaren het nu bij onze eigen kinderen. Als ‘idioten’ herhalen we hoe ze ‘mama, boot of fiets’ moeten zeggen. We klemmen mollige handjes om bekers en onze monden gaan open wanneer er een lepel met voedsel richting het bekkie van die kleine gaat. Alles om die grijze massa daarbinnen in beweging te zetten. In de hoop dat later als ze groot zijn alles goed werkt en ze zelfstandig de wereld aan kunnen.

Kortsluiting
Wat als dat toch niet goed lukt? Wat als blijkt dat er in die ‘black box’ aansluitingen, schroefjes of moertjes ontbreken of afgebroken zijn? Wat als er ergens iets beschadigd is en er kortsluiting ontstaat? Dat iemand in staat is om verschrikkelijke dingen te doen. Wanneer iemand andere mensen van het leven beroofd, schrikken we en maken onze hersenen wat denkfoutjes. We denken dan namelijk dat iemand dit met zijn/haar ‘volle verstand’ heeft gedaan. Of we vinden dat dit soort (gekken/idioten) mensen niet vrij op straat had mogen lopen en leggen de schuld bij de instellingen/professionals neer. Onze hersenen weten het allemaal zo goed, nietwaar? Maar wie zegt dat die black box van mij, jou of onze kinderen niet net zo onvoorspelbaar kan worden als die van zo’n ‘gek’? Dit maakt het niet minder erg en ik praat niet goed dat iemand anderen van het leven beroofd. Ik wil wel benadrukken dat deze mensen ook ouders hebben die hun stinkende best hebben gedaan om hun kind op te voeden, om die grijze massa op de juiste manier te laten ontwikkelen. Maar ook zij zien niet wat er precies in dat koppie gebeurt. Wanneer je kind een gruweldaad verricht, levert je dat gegarandeerd hoofdpijn op. Maar, die pijn is wellicht nog mild vergeleken met de pijn die ze in hun hart voelen.

Groet,
Gaby 

• Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige bij een woningstichting en als zelfstandige onder de naam Commando Pinkelen. Ik woon in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
  Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier