Huuln’

Donderdag 28 september: D-DAY. Mijn laatste officiële werkdag bij Wijkracht. En ja, er werd nog gewoon gewerkt. Ik moest nog een paar gig aan data overzetten, een drukproef controleren, een overleg bijwonen en …. oh ja, daar was dat afscheidsmoment.

MiddelpuntDe hal vulde zich met collega’s en ik sloot aan. Mocht als eerste een gebakje kiezen en er was een plek voor mij gereserveerd aan de lange tafel. Van zitten was echter nog geen sprake. Collega’s volgden elkaar op om mij de hand te geven, me succes te wensen, te bedanken en in veel gevallen kreeg ik een cadeau. Ik liet het over me heen komen. Voelde me dankbaar, trots en blij. Wauw, wat was dit gaaf. Gaaf dat er zoveel mensen de moeite namen om persoonlijk afscheid te nemen.

• SpeechesWat is een afscheid zonder speeches? Ook al is Wijkracht geen ‘traditionele’ organisatie, gespeecht wordt er wel tijdens afscheidsbijeenkomsten/jubilea/etc. Een van directeuren nam als eerste het woord. Lovende en eerlijke woorden. Ze omschreef me met woorden als: eerlijk, oprecht, snel, behulpzaam, beetje gek, eigenwijs (heel eigenwijs), harde werker (heel harde werker) en ‘what you see is what you get’. Gevolgd door lovende woorden over mijn inzet en bijdrage aan waar de organisatie nu staat en hoe bekend de organisatie eigenlijk al wel is. Nou, daar werd ik wel stil van. Een collega volgde met haar speech die minstens zo mooi en lovend was.

En nu ikDie laatste speech eindigde met het overhandigen van een cadeau en tja… toen stond ik toch voor de groep. Dan kan ik ook wel even wat zeggen…. Dat deed ik. Altans, dat probeerde ik. Al die tijd had ik mijn tranen kunnen bedwingen, gewoon slikken en doorgaan. Maar toen stond ik daar. Voor zo’n vijftig aanwezige collega’s. Geweldige mensen met wie ik heel gave dingen heb mogen doen. Waarvan sommigen me heel dierbaar zijn. Daar stond ik, met al mijn goede bedoelingen om ze te vertellen dat ik trots ben, dankbaar en zo blij dat ik het Wijkracht avontuur mocht meemaken. Dat ik het vertrouwen kreeg en de vrijheid….

OnverstaanbaarIk deed echt mijn best, maar mijn lichaam werkte niet mee. Mijn stem sloeg over, de tranen namen het over. Geen idee meer wat ik er nog wel verstaanbaar uit heb gekregen. Ik eindigde met “Het was gewoon heel erg gaaf!” Dus… dat… Dan maar een berichtje op het intranet na afloop. Dat is tenminste leesbaar 🙂 . De meegebrachte zakdoekjes waren nodig. Niet alleen voor mij….. Bij mij aan tafel waren er in ieder geval een paar mensen meer die een zakdoekje konden gebruiken.

IntensNa de koffie/thee en gebak, de speeches en de tranen volgden nog meer handjes geven, zoenen en dikke knuffels. Opvallend was dat meerdere mensen aangaven niet ‘echt’ afscheid te nemen. We zien elkaar nog wel, we blijven elkaar volgen/spreken…… Mijn tijd bij Wijkracht voelde als intens, net als het afscheid. Het was echt heel gaaf. Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet en leren kennen. Ik heb aan bijzondere projecten meegewerkt, ik heb mega stressmomenten gehad, ik heb fouten gemaakt, ik heb enorm veel gelachen, mooie gesprekken gevoerd, aanvaringen gehad en nog veel meer. Het allermooiste was; ik mocht en kon mezelf zijn. Met al mijn goede en minder goede kanten. Dat maakt het werken bij Wijkracht zo ontzettend mooi, intens en waardevol.

Duizend maal dankMijn afscheidsdag was minstens zo intens en mooi. Overladen met cadeaus, kaartjes en lieve woorden en een heerlijk etentje. Dank, dank, dank lieve collega’s en samenwerkingspartners!

VerrassingJa, ik had gehoopt op een mooi afscheid, maar dit overtrof alles. Zelf had ik het nodige voorbereid. Voor de twee collega’s die het van mij overnemen had ik een ‘overlevingspakketje’ samengesteld. En voor een aantal andere collega’s geldt dat ik ze ook iets persoonlijks wilde geven. Gewoon, omdat ik dat belangrijk vind, het leuk vind en het bij me past. Dit heb ik echter niet op mijn laatste dag gedaan. Ik heb collega’s gevraagd om de cadeaus voor mij te verspreiden, na mijn vertrek. De reacties op deze cadeaus en de persoonlijke boodschappen daarbij, weet ik nog niet op het moment dat ik deze blog schrijf……  Hoe ik denk dat ze reageren? Intens….. 🙂

Groet,Gaby

Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige. Geboren en getogen in Oldenzaal (Overijssel), gestudeerd in Groningen en nu woonachtig in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs. Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: ​https://gabydrees.wordpress.com/​​​