Keurslijf

We denken en handelen vaak in hokjes. Het begint al bij de geboorte; blauw voor jongens, roze voor meisjes, auto’s en blokken voor jongens, poppen en keukentjes voor meisjes. Baby’s met weinig haar en van het vrouwelijke geslacht doen we een haarband, knipje of strikje in zodat wel duidelijk zichtbaar is dat het een meisje is.

Knellen
Een meisje met korte haren wordt al snel aangezien voor een jongen en een jongen die zachtaardig is en liever kleurt dan voetbalt is wel een beetje een ‘mietje’. Bewust en onbewust regelen we dingen zo strak dat het gaat knellen. Wanneer je in een keurslijf zit, voel je je beperkt. Je kunt niet zijn wie je bent en doen wat je wilt. Laat staan dat je kunt worden wat je wilt……

Onderwijs
Kijk naar het onderwijs; ook daar is alles strak geregeld en zorgt een bepaalde mate van bureaucratie voor een keurslijf. Kinderen zijn niet geheel vrij om zich te ontwikkelen op een manier die bij hen past. Ze moeten voldoen aan de lesuren, opdrachten, methodes en toetsen. Er is weinig tijd, ruimte en vrijheid om te doen wat ze zelf willen, in een tempo dat bij ze past en op een manier die ze zelf mogen ontdekken.

Makke schapen
Eigenlijk doorlopen we als een stelletje makke schapen onze onderwijsjaren. We zitten in een keurslijf dat ooit door mensen bedacht is. We volgen trouw de opdrachten die we krijgen in de hoop onszelf te ontwikkelen tot een mens met kennis en vaardigheden die we in willen zetten en waar we geld mee gaan verdienen.

Voldoen
Ook voor het werkende leven geldt dat je wel ‘moet voldoen’. Voldoen aan de eisen passend bij die functie. Je moet opleiding Y hebben, X-aantal jaar ervaring, kennis van programma’s X, Y en Z. Natuurlijk moet je ook zelfstandig kunnen werken, maar ook een teamplayer zijn, je zet mensen in hun kracht (aaarghhhh), bent enthousiast en je hebt geen 9-5 mentaliteit.

Pech of geluk
En zo creëren we velden vol makke schaapjes. Steek je je kop boven het maaiveld uit of ben je gewoon iets anders? Dan ben je al snel het zwarte schaap. Met een beetje ‘geluk’ mag je dan naar het speciaal onderwijs, word je kunstenaar of artiest. Met een beetje pech kom je thuis te zitten, krijg je geen baan, raak je misschien depressief….. Je hoort namelijk niet meer bij die kudde, bij de ‘massa’.

Geprogrammeerd
Hoe hard we ook ons best doen om iedereen te accepteren zoals hij/zij/het (genderneutraal) is; we zijn er nog niet klaar voor. We zijn én worden nog steeds zo geprogrammeerd dat we in hokjes denken,; in hij/zij, wel/niet, gewoon/abnormaal, goed/slecht en helaas ook in zwart/wit. Natuurlijk proberen we om dat niet te doen en leren we onze kinderen dat ze goed zijn zoals ze zijn. En dat iedereen anders is, anders leeft, andere waarden en normen kent, een ander geloof en meer.

Maar iedere dag opnieuw vliegen de oordelen, meningen en veroordelingen ons om de oren. We moeten voldoen aan de vastgestelde kaders (aarghh), bepaalde scores halen, op tijd komen (volgens de door iemand vastgestelde tijdstippen) en meer. We lijken gevangen te zitten in de ooit bedachte keurslijven.

Het voelt een beetje zoals de tekst in het lied Hotel California:
We are programmed to receive.
You can check out any time you like, but you can never leave……

Groeten,
Gaby