Kleedgeld

Eens in de zoveel tijd gaan mijn dochter en ik gezellig shoppen. Heerlijk, winkeltje in, winkeltje uit. Mama betaalt wel. Tot voor kort, want onlangs is ze zestien geworden en dan wordt het toch tijd voor kleedgeld. Maar wie taalt daar nu naar met een betalende moeder? Onafhankelijkheid en leren met geld om te gaan is belangrijk en opvoedkundigerwijs stellen mijn man en ik na uitvoerig beraad en inquisitie bij diverse vrienden een maandelijks bedrag vast. Je kunt vragen tot je een ons weegt, je wordt er niet veel wijzer van. Uiteindelijk zuigen we gewoon een bedrag uit onze duim. Ik heb geen flauw idee; wat geef je zo’n kind? Hoeveel heb ik in vredesnaam in het verleden aan kleding en dergelijke gespendeerd? Ik heb het nooit bijgehouden. Ik ben immers niet van de statistieken. Ik doe alles op gevoel, ik voel het wel: in m’n portemonnee. Niet dat ze veel­eisend is, merkkleding hoeft bijvoorbeeld niet voor haar, maar ze houdt wel van allerlei extraatjes. Daar ben ik zelf ook niet vreemd van, daarom denk ik dat het me een hoop geld gaat schelen. Mijn zoon krijgt zakgeld. Ach, hij geeft niet veel om kleren, zolang er maar een spijkerbroek en een fris gewassen en gestreken t-shirt in z’n kast hangt. Dat heeft hij van z’n vader. Alleen als er gaten in zijn kleding vallen is het aan vervanging toe. Ik ben het daar natuurlijk niet mee eens, behalve als het gaat om spijkerbroeken, die zijn per definitie sexy als ze gescheurd zijn en mogen van mij in de kast blijven. Sterker nog, gedragen worden. Graag zelfs. Ik vind het soms wel lastig dat hele kleedgeld gebeuren. Shampoo hoeft ze bijvoorbeeld niet zelf te kopen. Alles voor een fris gewassen kind met geurende haren. Maar wil ze graag extra lekker ruiken dan moet ze dat zelf bekostigen. Alle benodigdheden voor school worden voor haar betaald. Dat is niet meer dan redelijk. Zo’n uniform kost uiteindelijk een vermogen!De rest: vrije tijds kleding, uiterlijk vertoon, drankjes en hapjes met vriendinnen, moet uit haar eigen portemonnee komen.Tijdens het ontbijt praten we over de verschillen tussen jongens en meisjes. Jongens zijn zoveel makkelijker en goedkoper. Zij hebben geen make-up, clipjes, bloemetjes of elastiekjes voor in hun haar nodig. Onze dochter heeft onlangs concealer gekocht, van haar eigen geld. Ik vraag me serieus af waar ze dat voor nodig heeft. Ze heeft helemaal niets te camoufleren met dat huidje van haar. Natuurlijk zie ik het helemaal verkeerd. Als ik nou ‘s ochtends m’n bril eens op zou zetten en haar kijkers van heel dichtbij zou bekijken, dan zou ik wel zien dat het er rond haar ogen juist zo fris uit ziet door de concealer. Puber logica …Onze dochter is als eerste op, half zes gaat de wekker. Haar gezicht zit er al op voor dat wij ons bed uit zijn. Als je het niet zou weten, zou je inderdaad denken dat ze geen make up zou gebruiken. Het ziet er heel natuurlijk uit, zoals in de reclame van Maybelline. Je weet wat ze daarin zeggen: Maybe she’s born with it. Goed bekeken zou zij dus best een model voor dat merk kunnen zijn. Ik denk dat ze met die mooie bos haar best opgemerkt zou worden. Ze heeft sowieso bekijks. En dan moet die golvende massa haar gemodelleerd worden. ‘Kijk eens,’ zegt m’n dochter. Ik kijk naar het bijna kapotte elastiekje dat ze voor mijn neus houdt. ‘Ziet er niet uit, hè mam, en zo zijn ze allemaal. Ik heb nieuwe nodig. ’‘Ja, meis, ik zie het. Je hebt kleedgeld, ga ze maar kopen!’ zeg ik. ‘Dat dacht ik niet,’ is het antwoord, ‘Ik mag mijn haar niet los dragen op school. ’Ik ga dus vandaag maar elastiekjes kopen, van m’n eigen geld. Kleedgeld is schijnbaar een rekbaar begrip.

Liefs,Léontine

Léontine (1969) groeide op in Nederland, maar emigreerde in 2000 naar Nieuw-Zeeland. Ze woont met haar man en twee tieners in Hawkes Bay. Sinds 2015 schrijft ze over haar alledaagse leven. In haar komische blogs neemt ze je mee in haar verbazing, verwondering, irritaties, dwaasheid en soms onhandigheid. De interactie met familie en vrienden speelt altijd een grote rol. Ook schreef Léontine een eigen boekje; Met open vizier- Verhalen uit het hart van een Nederlandse Kiwi. Klik HIER voor de link.

Hierbij een foto van het verplichte uniform: