Mamma moet ook werken

“Ja, maar mama moet ook werken. En dan kan ze niet altijd een spelletje met ons doen.” Ik hoor het mijn dochter zo tegen haar zusje zeggen. Ik heb het zelfs al meerdere keren gehoord tijdens gesprekjes die we voeren met elkaar. En weet je; elke keer doet het toch een beetje pijn.

Tijd
Je kunt je tijd maar een keer besteden. Een uur, een dag, een week; het raast voorbij. Die kostbare tijd waarin die wormpjes van kinderen zich ontwikkelen van krioelende wezentjes naar zelfstandige, eigenzinnige en prachtige mensen. Een keer knipperen en je staat oog in oog met ze, omdat ze al net zo groot zijn als jij. En telkens weer komt dat ‘steekje pijn’. Besteed ik mijn tijd wel goed?

Schuldgevoel
Al die keren dat mijn antwoord ‘nee’ was op de vraag of ik mee ging spelen, puzzelen, voetballen, trampoline springen, monopoly spelen…. Ik moest nog werken, de was doen, opruimen, met een van de kinderen naar de orthodontist, school of wat dan ook. In een aantal situaties was het een legitieme ‘nee’. Ik kon op dat moment echt niet even meedoen. In veel gevallen kon ‘het werk’ echt wel blijven liggen. Toch koos (en kies) ik er dan voor om dat eerst te doen. Want ‘wanneer moet ik het anders doen?’.

Onbereikbaar
Kijk ik om me heen, dan zie ik mensen die gewoon onbereikbaar zijn buiten kantoortijden. Mensen die hun grenzen en tijd bewaken. Soms vind ik dat onbegrijpelijk. Zeker vanuit mijn vakgebied, waarbij ik vind dat het werk niet ophoudt na 17.00 uur. Die 24-uurs economie neem ik misschien iets te letterlijk. Terwijl anderen onbereikbaar zijn voor hun werk, ben ik dat voor mijn kinderen.

Slecht
Ben ik daardoor een slechte moeder? Ik weet het niet. Voel ik me er soms erg slecht door? Ja, dat zeker. Die ‘nee-momenten’, het gehaast ‘afleveren’ van de kinderen bij school, het afraffelen van het naar bed brengen, het niet volledig afluisteren van de verhalen over de dag; het voelt soms zo ontzettend k*t.

Cirkel
Maar ja… doorbreek die cirkel maar eens. Stap maar eens uit die comfortzone. Dat wilde ik begin dit jaar doen. Weet je nog? Ik zou even niets doen. Ik had mijn baan opgezegd en zou even niets doen. Goed nadenken wat ik wilde gaan doen. Binnen een maand zat ik alweer volop in een werkritme en nu ben ik drukker dan ooit. Met hele mooie opdrachten, met leuke nieuwe mensen…. Alleen die prachtige, lieve mensen thuis hebben ook recht op mijn tijd en aandacht.

Stapje
Heel voorzichtig zet ik wel wat stapjes. Ik heb een opdracht overgedragen, ik heb vergaderingen/overleggen/afspraken afgezegd. Ja, het zijn kleine stapjes, maar ‘one step for man… ‘ Nou, je snapt wat ik bedoel.  Ik doe mijn best en ik hoop zo dat mijn dochters dat ook zien. Misschien ben ik later ‘die moeder die altijd moest werken’. Dat kan. Maar ik hoop dat ik dan wel ‘die moeder die altijd moest werken en ervoor ons was wanneer we dat wilden of nodig hadden’, ben. Aan dat ‘wilden’ moet ik nog een beetje werken…..

Groeten,
Gaby

Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige. Geboren en getogen in Oldenzaal (Overijssel), gestudeerd in Groningen en nu woonachtig in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier