Noble Silence

Nou, ik weet niet hoe het met jullie (mede-ouders) zit, maar stilte; wat is dat ook alweer? Van die momenten dat je met een kop koffie/thee op de bank ploft en niets hoort. Behalve je eigen ademhaling en geslurp dan misschien…

Wèèhhhh
De stilte verdwijnt eigenlijk al meteen bij de geboorte van je kind. We willen immers dat die kleine meteen de longen goed vult met lucht en het op een janken zet. Die eerste volle huil; een geluksgevoel verwarmt je lichaam. Het is een teken dat je kindje oké is. Die eerste weken ga je dan ook regelmatig bij het ledikantje/wiegje kijken wanneer je kindje slaapt. Te stil voelt niet goed. Je wilt wel zeker weten dat je kindje nog ademt.

Whaaaaa
Die eerste weken ben je gefocust op alle nieuwe geluidjes die je kind produceert. Na een tijdje raak je eraan gewend en betekent huilen meestal: honger, poepbroek of krampjes. Midden in de nacht sta je een luier te verschonen, een fles klaar te maken of loop je doelloos rond in de hoop je kindje weer stil te krijgen.

MAMAAAAA
Het gehuil en gebrabbel maken plaats voor woordjes. En met drie meiden in huis nam met iedere geboorte het aantal te produceren woorden per dag enorm toe. Op nummer 1 in onze woordenlijst: MAMA. Heerlijk toch dat gebrabbel, gekibbel, gezeur en natuurlijk ook het gegil, gelach en getier. Allerlei geluiden in verschillende toonhoogtes en volumes vliegen je om de oren. Stilte? Vanaf het moment dat je moeder wordt, is dat een moment van waakzaamheid. Bij baby’s controleer je of ze nog ademen, bij een dreumes/peuter/kleuter is stilte een reden om aan te nemen dat ie iets doet wat niet hoort; zand uit de plantenbak scheppen, knikkers in lichaamsopening stoppen, muziekinstallaties slopen, de doos tissues leegplukken, die sudocrème zelf aanbrengen en ga zo maar door. Stilte betekent op bepaalde leeftijden reden voor alertheid én ingrijpen.

Chill
Zijn ze wat ouder dan wordt het vast rustiger… toch? Ja, als ze hier alle drie met een koptelefoon op zitten, is het best rustig. Maar stilte? Nee, echt lange momenten van stilte ken ik niet meer. Of er praat wel een kind, een puber die zucht en puft, de man pingelt op zijn gitaar, muziek staat aan, televisie staat aan, iemand kijkt een YouTube filmpje op de telefoon (“Heyyy mensen!”), de wasmachine, vaatwasser of droger loeien op de achtergrond of ik zit zelf als een bezetene op een toetsenbord te rammen. En wanneer je denkt dat je het rumoer van thuis op kantoor achter je kunt laten, dan heb je het mis. Pratende collega’s, trillende telefoons, irritante ringtones, het koffieapparaat en ga zo maar door….

Kracht van stilte
Toch zweren veel mensen bij de kracht die stilte heeft. Een paar uur niets zeggen/niet met anderen praten. Gewoon stil zijn, naar binnen gekeerd met je eigen gedachten. Nu ik dit opschrijf schiet ik al bijna in de stress en denk HOE DAN? Ik als communicatiedeskundige, vrouw en prater. Toch ga ik het volgend jaar ondergaan. Nee, niet een heel jaar natuurlijk. Ben je mal?! Maar een aantal uur. Ik ga namelijk een culturele yogareis maken naar Nepal. Onderdeel van deze reis is de noble silence. Een aantal uren ‘verplicht’ stil zijn/niet met elkaar praten.

Met deze reis ga ik (samen met een goede vriendin) verschillende nieuwe dingen zien, doen, leren en ervaren. Van yoga tot boeddhisme en van een klooster tot de Koningsstad Patan. En dus leren/ervaren om stil te zijn……..

Ik heb er enorm veel zin in…….. denk ik 

Groet,
Gaby