Nooit meer naar de pufclub!

Nooit meer met mijn onderkantje naar de pufclub…

Het is inmiddels alweer wat jaartjes geleden, maar ik zal het nooit vergeten.

Ik was zwanger van mijn 1^e en bevond mij op een grote, dikke roze wolk. Alle informatie die ik maar kon vinden verslond ik en ik MOEST ook naar de pufclub. Van mezelf. Het leek mij het beste om me maar zo goed mogelijk voor te bereiden op de naderende bevalling. Bij navraag bij vriendinnen kreeg ik ook steevast te horen dat ik naar een pufclub MOEST. Je kreeg er handige tips. Het was bovendien gezellig om met andere mama’s wekelijks bij elkaar te komen. Dit moest ik echt niet missen…

En dus toog ik opgewonden naar de pufclub. Ik stelde mij er voor open en wilde gretig alle informatie tot mij nemen. Bij binnenkomst zat de “lerares” in een lotushouding op de grond. Zij was van het type; geiten-wollen-sokken-type. Niet echt my cup of tea.

Hoppa amper 3 seconden binnen en ik had haar al een stempel gegeven. Dit ging niet goed. Streng sprak ik mezelf in stilte toe: open staan voor de informatie en niet meteen oordelen!

Ik nam plaats op een stoel en wachtte op wat er komen ging.

Eerst een voorstel rondje en daarna werd er over gegaan tot de lesstof. Ha daar kwam ik voor. Kom maar op met al die informatie en zorg ervoor dat ik straks fluitend die bevalling doorsta.De juf gaf ons een opdracht en deze ging als volgt:

Druk je onderkantje tegen de stoel.

Stap nu met je onderkantje in de lift en druk je onderkantje steeds meer omhoog naar de 10^e etage.

Laat je onderkantje nu weer zakken. En zak samen met de lift weer terug naar de begane grond… EXCUSE ME????!!!! Ik keek om me heen en vroeg me af ik nu de enige was die dacht dat ze in een kleuterklasje terecht gekomen was. Naarstig was ik op zoek naar aansluiting bij een andere mama, maar niemand die me zag. Iedereen was druk met haar eigen onderkantje.

De les duurde 1 1/2 uur en elke keer als de juf het woord onderkantje in haar mond nam; wilde ik haar toeschreeuwen om het poesje gewoon bij de naam te noemen. Allemachtig donder op met je onderkantje. We zitten hier met volwassen vrouwen.

In plaats van 1 ½ uur relaxen schoot ik helemaal in de stress. Ik voelde mij totaal niet op mijn plek. En ik ben bijna rennend naar huis gegaan. Niks gezelligheid, leuke andere mama’s, het was allemaal ver te zoeken. Nooit meer ben ik terug gekeerd naar de pufclub.

Met die bevalling kwam het uiteindelijk helemaal goed. Jaren heb ik niet meer gedacht aan de geiten-wollen-sokken- juf. Tot ik van de week iemand op tv over haar onderkantje hoorde praten. Mijn haren sprongen overeind en ik schoot gelijk weer in de stress en dacht meteen weer terug aan die 1 ½ uur bij de pufclub en hoe k*t ik mij daar voelde…

Liefs,

Rachèl