Olifantenhuid

Als communicatieadviseur, moeder én vrijwilliger moet je soms een aardig dikke huid hebben. Een olifantenhuid, spreekwoordelijk gezegd. Want man, man, man wat krijg je soms een lading **** over je heen.

Mening
In ons polderland is het heel normaal dat iedereen ergens over mee mag praten én dus zijn/haar mening geeft. Dat recht op vrijheid van meningsuiting is in Nederland goed ingeburgerd zullen we maar zeggen. En met de komst van sociale media is het nóg makkelijker om anderen te vertellen wat je ergens van vindt. Het is ook nog eens lekker ‘veilig’.

Communicatie
In mijn vakgebied (ja, communicatie is een vak) krijg ik er dagelijks mee te maken. Dat is logisch en ook wel terecht. Iedereen communiceert, leest en schrijft teksten, ziet folders én vindt er dus iets van. Een zin kan soms toch wel korter, die vormgeving is niet mooi, de kleur moet anders, die foto slaat echt nergens op en ga zo maar door. Communicatie is een van de vakgebieden waar je behoorlijk wat meningen én kritiek over je heen krijgt. Het goed doen voor iedereen? Dat is een utopie.

Moeder
Tja, dan als moeder; de kleding van je kinderen, het kapsel, wat ze meekrijgen aan lunch, hoe je het kinderfeestje viert, borstvoeding/flesvoeding, troosten/laten huilen, welk speelgoed, hoeveel schermtijd: wat je ook doet, welke keuzes je ook maakt, er zijn ALTIJD mensen die er iets van vinden. Mensen die een totaal andere mening zijn toebedeeld en die jou dat ook laten weten. Misschien niet met woorden en rechtstreeks naar jou, maar wel met hun vileine blikken, via de oppermoeders van het schoolplein of de stiekeme Whatsapp groepen. Volgens mij is dat ook de reden dat wij moeders die zwangerschapskilo’s niet meteen kwijtraken. Dat is gewoon bedoeld als tijdelijke bescherming tegen de moedermaffia. Een tijdelijke olifantenhuid die alle **** tegen moet houden.

Vrijwilliger
Ook in mijn rol als vrijwilliger is een olifantenhuid wel gewenst. Vooral in mijn rol als coördinator en leidster bij het meidenvoetbal. Het maken van teamindelingen voor volgend seizoen zorgt voor de nodige (uiteenlopende) meningen. Ouders, trainers, leiders én speelsters; allemaal weten ze wat het beste is. Punt is alleen dat er op die manier geen teams ontstaan waar we iets mee kunnen…… Wat je dan soms over je heen krijgt aan opmerkingen en meningen! Ik heb dan eerder olifantenoren dan een olifantenhuid. Ik hoor dan veel te veel en ondanks wat teveel aan kilo’s is mijn olifantenhuid dan niet altijd dik genoeg.

Scheurtjes
Zo’n olifantenhuid is dan misschien wel dik, maar hij lijkt ook wat gebarsten/gescheurd. Die scheurtjes zijn misschien wel het resultaat van de kritiek, het gezeur en gedoe waar we mee te maken krijgen. Het gladde, ongerimpelde babyhuidje verdwijnt in de loop der jaren vaak wel. De hoeveelheid gedoe, kritiek en gezeur bepaalt de mate en diepte van de scheuren. Hoe dik je huid ook is, we worden allemaal weleens geraakt door kritiek van anderen. Ik bewonder de mensen die daar weinig last van hebben enorm. Die mensen met een stevige olifantenhuid zonder veel scheurtjes. De mensen die meningen van anderen wel horen, ze respecteren, maar ze laten zich er niet door uit het veld slaan. Daar kan ik nog wel wat van leren; als communicatiedeskundige, als moeder, als vrijwilliger, … als mens.

Groeten,
Gaby 

• Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige bij een woningstichting en als zelfstandige onder de naam Commando Pinkelen. Ik woon in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
  Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier