Meerkamp, bonte avond, weinig slaap, kampeerboerderij, fietsen, zwemmen, je stem schor schreeuwen; dat is hoe ik mij het schoolkamp van groep acht herinner. En, zo’n dertig jaar later is er weinig veranderd aan dit ‘concept’. Klein verschil; het was dit keer mijn oudste dochter die op kamp ging. En ik? Ik was die ouder die langs de kant stond om haar uit te zwaaien.
De snoepzak was gevuld, de handbagage gepakt en de reistas ingeleverd bij school. De fietsbanden voldoende gevuld met lucht, veiligheidshesje aan en …… daar gaan ze! Met een lach op het gezicht, enige gezonde spanning en vooral heel veel goede zin vertrokken de achtste groepers richting Duitsland. Yeah! Op kamp naar het buitenland (de kampeerboerderij lag op slechts 15 kilometer van onze woonplaats hoor). Ik maakte nog een foto, zwaaide ze samen met bijna alle andere schoolkinderen uit en vertrok weer richting huis.
Drie dagen op kamp, twee nachten ergens anders slapen. Makkie toch? Voor veel kinderen en ouders gelukkig wel. Toch voelde het af en toe gek/vreemd. Je weet niet precies waar je kind is, wat ze doen en je kunt ze ook niet rechtstreeks bereiken (geen telefoons mee). Hoewel ik slechts één moment heb gehad waarop ik haar graag iets wilde doorgeven (uitslag voetbalwedstrijd 🙂 , voelde het op een paar momenten wat vreemd. De eerste avond bijvoorbeeld: je vraagt je op een gegeven moment af of ze al slapen. Dat soort dingen.
Via de schoolapp werden we een beetje op de hoogte gehouden van het kamp. Door het plaatsen van foto’s konden we de belevenissen volgen. We zagen dochterlief in het bos, hoog tussen de bomen aan het klimmen, aan het sporten en aan het dansen tijdens het bonte avond optreden. Wat is het dan fijn om te zien dat je kind het naar d’r zin heeft en geniet.
Thuis werd de ‘grote zus’ wel gemist. Er werd ‘gevochten’ om haar plek aan tafel en er werd meerdere keren aangegeven dat ze haar misten. En ja, het is gewoon anders in huis wanneer iemand van het gezin er niet is. De hyperactieve bewegingen die ze maakt aan tafel, het “jahaaaaa, doe ik zooooo” en bankhangen; je mist het toch.
Na twee nachten en drie dagen is moment aangebroken dat je weer bij school staat in afwachting van die laatstejaars basisschoolleerlingen. Daar komen ze aan. Je kijkt naar die koppies (die net uit het zwembad komen); de een de haren nog wilder dan de ander en de een de ogen kleiner dan de ander. Die glimlach van je eigen dochter die moe maar oh zo voldaan weer voor je staat; onbetaalbaar! De verhalen over het eten dat niet echt lekker was, het vreemde brood, de kletsende juffen ’s ochtends vroeg en het winnen van de bonte avond; het was een geweldig kamp!
Het schoolkamp; een van de mooiste herinneringen aan de basisschool. Althans, dat is mijn ervaring. Groep acht is een bijzonder jaar; cito’s, schoolkamp, excursies, oudste van de school zijn en natuurlijk de musical. Die musical; die hebben we nog tegoed. En dan…… dan loopt de basisschooltijd toch echt ten einde voor onze oudste dochter. Na de zomer begint een nieuw tijdperk. Een tijdperk waarin ze opnieuw gaat ontdekken, nieuwe mensen gaat ontmoeten, zichzelf nog beter leert kennen, waar veel dingen onzeker/onduidelijk zijn, waar nieuwe avonturen beginnen en waar ze heel veel nieuwe herinneringen gaat maken.
Gaby
Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige. Geboren en getogen in Oldenzaal (Overijssel), gestudeerd in Groningen en nu woonachtig in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier
Misschien vind je dit ook interessant
Keerpunt in je leven: Hoe ik mijn droombaan vond en hoe jij dat ook kunt
Als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, dan…
Van Nederland naar Kopenhagen: ben je al een beetje ingeburgerd?
In mijn vorige blog vertelde ik over ons vertrek en…
Dit bericht heeft 0 reacties