Trots als een pauw

Eenenveertig jaar jong, 19 jaar een relatie (met dezelfde man), drie prachtige dochters, met meerdere geweldige werkgevers en collega’s mogen werken, mijn eigen bedrijf en een aantal dierbare vrienden en familieleden om me heen; ik ben best trots op wat ik tot nu toe bereikt heb in mijn leven.

Wie had dat gedacht?
Wie had gedacht dat ik in een dorp zou gaan wonen, drie kinderen zou baren en een eigen bedrijf zou starten. Oké, dat laatste verwachtten sommige mensen wel van mij. Als je die kleine Gaby op de blauw fluwelen stoel in het restaurant zag zitten en minuten later hoorde roepen “Ik ben lekker nahaaaat”, had je dit toekomstbeeld waarschijnlijk niet meteen in je hoofd. En mijn wiskundeleraar van de middelbare school die te vaak “KABIE” tot de orde moest roepen, zag waarschijnlijk ook niet veel goeds in zijn glazen bol voor mij.

En ik?
En ik? Wat zag ik? Ik zag een puberend meisje zoekend naar wat ze later wilde worden. Ze bezocht voorlichtingsavonden van maatschappelijk werk, pedagogiek en agogisch werk…. Maar dat leek haar toch niet echt geschikt. Toen kwam de wens voor een eigen bedrijf en werd het de MEAO. In het eerste jaar werd me duidelijk dat ik beter de MMO had kunnen kiezen, maar zin om nog te switchen had ik niet. Communicatie bleek wel een richting die op mijn lijf geschreven was. Wie had dat gedacht? Ik niet in ieder geval.

Hard werken
Studeren in Groningen, op kamers, inmiddels kind van gescheiden ouders en ook zelf verantwoordelijk voor huishoudelijke taken. Het was hard werken. Naast studeren vulde ik de zomervakantie met vakantiewerk. Geweldige vakantiebaantjes had ik; op kantoor administratieve taken. Internationale contacten, meekijken met productiewerk, veel mensen leren kennen én natuurlijk geld verdienen. Zo kon ik mijn collegegeld en boeken betalen. Na de studies volgde het werkende leven…..

13
In die jaren is er veel gebeurd om trots op te zijn. Maar het echte trots zijn begon dertien jaar geleden met de geboorte van onze oudste dochter. Man, man, man wat kun je dan trots zijn. Niet zozeer op jezelf, maar op je kind. En nu zelfs op drie kinderen!!! Kijk, lees en luister ik om me heen naar de verhalen over puberende kinderen, krijsende peuters of dwars gedrag; wat mag ik me dan rijk rekenen met drie meiden die zich over het algemeen gewoon geweldig gedragen.

Draakjes
Natuurlijk waren én zijn er momenten dat ik die drie wel in het cement wil metselen. Maar echt heel dwars, puberaal, lui of vervelend? Nee, dat kan ik echt niet zeggen. Als ik zie met hoeveel inzet de oudste bezig is met school; petje af. Dat deed ik niet toen ik zo jong was als zij. Op zaterdagochtend voordat ze gaat voetballen nog even biologie doornemen; zij doet dat. Ziek thuis? Wel gewoon proberen huiswerk te maken en bij te blijven. En de middelste? Hoe koppig en plagerig ze ook kan zijn: als ze ergens voor gaat, dan doet ze het ook. Ze houdt zich meestal aan de gemaakte afspraken en dingen stiekem doen? Daar is ze veel te eerlijk voor  (althans, dat denk ik… hahahaa). De jongste: tja, die moet nog wel wat meer gevormd worden  . Vergeleken met de andere twee is de jongste wat lui aangelegd. Zeker wanneer het om opruimen gaat en dingen zelf doen. Al haar knuffels, kusjes en ‘ik vind je liefs’ compenseren dit gedrag enorm  .

Als je dan op Moederdag van drie meiden zoveel liefde mag ontvangen, dat ze zich oprecht ingespannen hebben om iets moois/leuks/lekkers voor je te halen: dan gaan mijn veren de lucht in en sta ik toch een portie te shinen!

Groet,
Gaby 

• Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige bij een woningstichting en als zelfstandige onder de naam Commando Pinkelen. Ik woon in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
  Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier