Vallen en opstaan

We zijn het er allemaal over eens dat opgroeien een proces is van vallen en opstaan. Spreekwoordelijk dan. In letterlijke zin lijken we tegenwoordig alles in het werk te stellen om onze bloedjes te behoeden voor het vallen. We plakken plaatjes op stopcontacten, beveiligen keukendeurtjes, plaatsen traphekjes en er liggen rubberen tegels onder speeltoestellen.

Isolatieschuim
Ik ken zelfs ouders die de rand van het stenen muurtje in hun tuin bedekten met isolatieschuim. Stel je voor dat je kind struikelt en precies op die rand terecht komt….. Stel je voor dat je kind valt, zich bezeert en misschien wel naar het ziekenhuis moet. Dreigt een kind te vallen dan grijpen we het liefst snel in. We houden het tegen of vangen het op. Onze intentie: ons kind beschermen. Dat is natuurlijk goed bedoeld. Toch helpen we ons kind er niet mee. Straks als ie groter is en de wijde wereld in gaat, ben je niet continue bij je kind om het te beschermen en te behoeden voor een val. Of te troosten na een val. Want ook dat doen we graag snel. Kind ‘gevallen’? Hup er naartoe. Troosten, helpen en in ‘the worst case scenario’ het kind uit de situatie halen. Stel je voor dat ie verder gaat met het spel en zich opnieuw bezeert.

De weg vrijmaken
De huidige generatie ouders wordt ook wel de ‘curling-ouder’ genoemd. Dit zijn ouders die de weg voor hun kind vrijmaken. Kinderen komen niet meer in aanraking met moeilijkheden en obstakels. Ouders vegen alles aan de kant. En soms doen we dat dus in heel letterlijke zin. Let maar eens op ouders wiens kind net kan lopen. Die maken soms de looproute voor hun kind vrij. Stel je voor dat het kind struikelt over dat houten blokje en valt? Tja, dan wil het kind natuurlijk nooit meer een stap zetten…..

Schijnveiligheid
Lieve ouders; we creëren schijnveiligheid voor onze kinderen. Die blokjes liggen ergens anders wel, de auto’s razen door, er zijn muurtjes, trappen, kuilen en hobbels. Laten we onze kinderen leren om daarmee om te gaan. Geef ze de ruimte om te vallen en weer op te staan. Gun ze teleurstelling, fysieke pijn, boosheid en verdriet. Natuurlijk op een verantwoorde manier. Je hoeft ze niet zelf van dat muurtje te duwen. Maar stop met alle scherpe kantjes van het leven af te plakken, dicht te lijmen, weg te halen. Dat is het leven namelijk niet. Het leven heeft scherpe kantjes, diepe dalen, hoge bomen en die muurtjes met scherpe randen..

Rand
Daar zijn we hier laatst ook achter gekomen toen de middelste dochter de voet van haar zusje beetpakte. Die viel vervolgens achterover tegen de rand van het bad. Het gevolg was een glip in haar hoofd. Die glip werd gelijmd en we waren een ervaring rijker. En de twee meiden? Die leerden omgaan met verdriet, schuldgevoel, pijn, angst en medelijden. Al die gevoelens moet je je kinderen ook gunnen. Hoe lastig dat soms ook is……