Verwend nest

Schakelen
Onlangs stond ik er een weekje alleen voor. Vriendlief vond het tijd om met de mannen van besneeuwde bergen af te glijden op twee van die latten. In die week nam hij mijn auto mee. Zijn auto moest naar de garage en ik kreeg een leenauto. Dat was een prima auto. Een Volvo v40, automaat, vijfdeurs, stoelverwarming…. Niets te klagen toch? Nou, ik (het verwende nest) dus wel!! Ik miste de stuurverwarming, de achteruitrijcamera en andere technische snufjes die mijn auto wel heeft! Toen ik de laatste dag van die week de Volvo inruilde voor een Hyundai i10, moest ik letterlijk en figuurlijk weer schakelen. Op dat moment realiseerde ik me:

IK BEN EEN VERWEND NEST GEWORDEN!!

 

Hard werken
De tijdelijke autowissel deed me inzien dat ik toch wel heel erg gewend was geraakt aan luxe. Dingen die ik nu heel normaal vindt, terwijl ik ze jarenlang niet heb gekend. Mijn eerste auto was een VW Golf 4 met drie ton op de teller. Als student was ik aangewezen op het openbaar vervoer en mijn fiets. Ik werkte de hele zomer om mijn collegegeld te betalen en de eerste meubels kwamen gewoon van de kringloop. Ik heb echt niet altijd in de luxepositie gezeten waar ik nu in zit. En toch verbaasde het me laatst dat ik zo gewend bent geraakt aan al die luxe. Dat ik het toch wel ‘lastig’ vind als ik opeens wat van die luxe moet inleveren.

Yeah right
Jarenlang riep ik dat het me best nog wel zou lukken om op basis van mijn studenteninkomen rond te komen. Hahahaha, wie hou ik voor de gek?!! Dat lukt me echt niet meer. Nu kan ik zeggen dat het ook niet in verhouding is, want ik heb nu drie kinderen en zo …. Maar, er zijn in Nederland nog te veel mensen die leven van een heel minimaal inkomen. Die wel met een gezin van dat ‘studenteninkomen’ rond moeten zien te komen. Die werkelijk iedere maand moeten afwachten of ze ook de laatste dagen nog eten hebben.

Schaam
En dan zit ik g*&*&%$#%&* te klagen over het ontbreken van stuurverwarming in mijn auto! Ik schaam me diep. Ik vond de achteruitrijcamera eigenlijk wel belangrijker :-).  Grapje natuurlijk. Ik realiseer me dat ik in een luxe positie zit en dat de verschillen in Nederland groot zijn. In mijn eentje kan ik hier niet veel aan veranderen. Zo realistisch ben ik ook. Ja, ik steun goede doelen, ga me inzetten als vrijwilliger voor de Verjaardagsbox en laat mijn eigen kinderen zien dat het niet vanzelfsprekend is om te hebben wat wij hebben. Het programma ‘steenrijk, straatarm’ is een mooie manier om dat te laten zien.

Geluk zit in de rest
Ik laat ze ook zien dat het belangrijk is dat je je best doet. Dat hard werken bijdraagt aan het bereiken van je doelen. Maar dat hard werken alleen soms niet genoeg is. Je moet ook een beetje geluk hebben, gezond blijven en je vooral beseffen dat geld niet gelukkig maakt. Dat stuurverwarming of een achteruitrijcamera niet je levensgeluk bepalen……
Groeten,
Gaby

Ik ben Gaby Drees (1978), moeder van drie geweldige meiden (2006 – 2008 – 2011), vriendin van de leukste kerel en communicatiedeskundige. Geboren en getogen in Oldenzaal (Overijssel), gestudeerd in Groningen en nu woonachtig in een bruisend dorp in Twente. Ik ben eigenwijs, hou van vernieuwing/verandering, maak niet alles af waar ik aan begin en deel graag mijn belevenissen via blogs.
Je kunt mij ook volgen op mijn eigen site: klik hier